HEPSİ BUNDAN

Bir karýþlýk hayatýmýn yamalý sokaklarýnda, masumiyetimin dizleri üstüne düþüp düþüp kalkmakla geçti ömrüm.
Ayný sokaklarýn körebesi, it süreni, erik hýrsýzý…
Dönüp dönüp kendime düþmem bundan.
Bulutsuz yaðmurlarda ýslanmamýþ topraklarýn tapusu zimmetliydi üstüme.
Baþýnda yangýný andýran aðrýlarla büyüttü beni annem.
Sinesine her bastýðýnda, memesinden oluk oluk akan piþmanlýklarýný içtim kana kana.
Bilmezdi hiç bebesini dertlerine gebe býraktýðýný.
Durgunluðum biraz da ondan.

Yamalý, mavi pabuçlarým vardý kendinden baðlamalý.
Bundandý; gök, gökte deðil, ayaklarýmýn altýna seriliydi.
Boranýyla, fýrtýnasý, kavuran sýcaðýyla...
Sokaðýmýn dertlerini beþ taþla havaya atýp atýp tutar, oyunun sonunda “ben kazandým,” diye naralar atar, çakýl taþlarýný çocuk acemiliðiyle cebimde saklardým.
Zamanla büyüdü çakýl taþlarý.
Ceplerime sýðmaz olunca kayalar, gergiyle sýrtýma baðladým.
Kamburum ondan…

Ýnsanýn kamburu büyüyünce, baþý eðilirmiþ önüne.
Baþým hiç kalkamamýþtý zaten yerden.
Ela gözleri çok sonradan tanýmam bundan.
Baþý önüne eðilmiþ insan, toprakla hemhal derlerdi.
Gözünün biri hep topraðý görmeli derlerdi.
Ne geldiði, ne de gideceði yeri unutmalý insan derlerdi.
Çocuktum daha, yaþým bilmem kaç…
Bu sözlerin aðýrlýðýný taþýyamamam ondan.

Yalpalaya yalpalaya yürüdüm mahallemin yokuþlu yollarýný.
Saçlarýma toprak damýn tozu topraðý dökülmüþtü.
Zamanla annemin aðrýlarý kalbimi yüzmüþtü.
Babam, kýþlýk yorganýmý, yataðýmý, baþýmý soktuðum çatýmý çalmýþtý.
Kamburum, durayým mý diye bir kez olsun sormamýþtý.
Boynumda aðýr, yaðlý bir urgan, hayallerimden kavrayýp atýyordu beni bilinmezliðe.
Durup durup kayboluþum biraz da bundan.

Güneþin yüzüme dokunduðu o küçük zamanlarda,
hayal dünyamda koþtururdum.
Bir oyun parkýnda ya da lunaparkýn dönme dolabýnda…
Limon çiçeklerinden bal toplardým.
Arýlarýn aðzý hep limon çiçeði kokardý.
Aðýzlar ki, öyle tatlý, öyle ekþi…
Ekþiyi de severdim elbet de, ben asýl acýyý iþlerdim gergefime.
Rüyalarýmda bir dev ezip geçerdi limon aðaçlarýný.
Düþ görmeyi sevmemem asýl bundan.

Sonra çýkardým bir sokaðýn baþýna, olur olmadýk aðlardým.
Aðlardým ve kimse susturamazdý gözyaþlarýmý.
Kýzardým, küserdim, ne olduðunu bilmediðim bir yýðýn þeye kahrederdim.
Martýlarý düþünürdüm sonra.
Bir tekini dahi görmemiþtim oysa.
Onlarsa ne çok yakýþýrdý Ýstanbullu þairlerin kalemine, diline...
Dinler dinler, yeni baþtan aðlardým.
Kar da yaðardý kýþ aylarýnda.
Lastik, mavi ayakkabýlarým baþ edemezdi.
Ýnce ince sýzlardý körpe ayaklarým.
Ýnce ince aðlardý…
Ben de aðlardým.
Ayaklarýmdan dizlerime týrmanýrdý aralýðýn güneþ orucu.
Omurgamdan yakalardý kýskývrak.
Þimdilerde sýrtýmýn aðrýsý ondan.

Bir karýþlýk hayatýmýn yamalý sokaklarýnda, masumiyetimin dizleri üstüne düþüp düþüp kalkmakla geçti ömrüm.
Ayný sokaklarýn körebesi, it süreni, bazen kiraz, bazen ceviz hýrsýzý…
Elimdeki beþ taþ, zamanla kayboldu.
Kamburum beni insanlarýmdan vurdu.
Yok artýk ne o eski oyunlar,
ne eski sokaklar,
ne de omurgamdan sýzan o alçak soðuklar.
Ýltihaplý ateþler içinde yana yana terbiye ettim nefsimi.
Biraz büyüdüm, biraz durdum zamanla.
Kendimi çok anlattým.
Her defasýnda bir tek anlattýðým yanýmdan anlaþýlmadým. .
Kifayetlerin bütününe sýrt döndüm, soyuna sopuna sövdüm.
Kaçtým, saklandým…
Gülüþlerimi elimle bastýrdým.
Kahkalarýmý aynadaki yüzüme haykýrdým.
“Sus”, dedim içimdeki uslanmaz çocuða “saklan!”
Bu günlerde kýrkýmýn basamaklarýnda yükselirken,
biraz kýrgýn, biraz küskün,
Sevdiklerime sýrt dönmüþ olmam,
ince ince sancýmam da bundan.

Sosyal Medyada Paylaşın: