KÖHNE SESSİZLİK

Giriþi bahçeye açýlan tek göz evimin çaldý kapýsý.
Ücra kasabalarýn birinde sessizliðin çýnlamalarý inledi,
Ve yalnýzlýðýn soðuk yüzü asýlmaya baþladý.
Pamuða sarýp suya yatýrdýðým fasülyenin,
Saksýda boy veren karanfilin,
Ve kafesteki muhabbet kuþumun yüzü düþtü.
Tüm bu gördüklerim ve onca tanýdýðým her þey telaþ içinde küstü.
Sadece kapý çalmýþtý.
Oysa nasýl da alýþmýþtý hiç vurmayan tokmaðýn sessizliðine.
Vidalarý pas tutmuþ, kendi gýcýrtýsýna nasýl da yabancýlaþmýþtý kýrýk dökük cümle kapým.
Kapý çaldý tanrý sessizliðini yara yara.
Toz tutmuþ perdeden bakmak lazýmdý.
Ses vermek deðil, gelen sese gitmek lazýmdý.
...
Bahçe dibinden geçen sarý bisikletin çýkrýk sesine irkilmemiþti hiç.
Ýrkilmemiþti ilkbaharda çitlere tüneyip, birbirlerine serenat þöleni veren kumrularýn þarkýlarýndan.
Aþinaydý, tül perde arasýndan içeri sýzan gün ýþýðýnýn, havada dans ettirdiði tozlarýn þamatasýna.
Ve tanýyordu komþu bacada tüten kömürün kýzgýnlýðýný, kabalýðýný ve yüzü karalýðýný.
Tokmak sesine benzemiyordu elbet kýrýk dökük deri koltuðumun gýcýrtýsý.
Ve hiç kimse benzetemezdi þöminede dans eden alevlerin þenlik bayramýný.
...
Kapý çaldý...
Ruhu derinden yýrtýldý ahþap basamaklarýn,
Mermer lavabonun, Kütahya porselen tabaklarýnýn, kulpuna küsmüþ kupanýn…
Akýtan musluðun, çay lekesinin, sadakatini yitirmediði sofra bezinin....
Kapý çaldý ve durdu dünyasý evimin.
Saat gece yarýsý.
Zaman gece yarýsý dize geldi sessizliðin içinde
...
Kitaplardan döþemeye düþen satýrlara sarýlýrdý kanatlarý pencerelerimin.
Ve usul usul sokaða bakarlardý göz ucuyla.
Yamacýndaki masaya yaslanýrdý perdeler.
Gözümün bebeðinde sandalye aðýrlardý sanki duvarlar.
Ve içine dünyayý doldururdu toz tutmuþ cevizden raflar.
Böyle kendisi kadar,
Böyle kimsesiz kadar,
Böyle yabancý kadar....
Çaldý kapýsý, ücra kasabalarýn birinde, giriþi bahçeye açýlan tek göz köhne evimin.
Sosyal Medyada Paylaşın: