SAY Kİ UTANDIM, ANLATMADIM!

Sana onca þeyi nasýl anlatayým.
Gelip giden, gidip dönmeyen onca þeyi.
Kötülüðü, insaný…
Nasýl anlatayým yüreðimin kaçýklýðýný.
Tutup yoksulluktan da söz edemem.
Aðacýn kuruyan dalýný, az evvel ölen atýn tayýný, küsmüþ derenin yataðýný.
Bayram sabahlarýnda gözleri ýslak çocuklarý, kapýsý aralanmayan ihtiyarlarý…
Ýnsanýn dýþýna deðil içine nasýl çürüdüðünü,
mevsimlerin bile zamanýný þaþýrdýðýný.
Dünyanýn bir zamanlarýn dünyasý olmadýðýný…
Bunlarý bir bir, bir bir nasýl anlatayým.

Þimdi eylülün ayrýlýðý var dizelerimde.
Hýzla akýp giden güzün hüznü dökülüyor saçlarýma.
Eylül’ü ölümsüz kýlacaðýma dair sözüm olmasaydý,
ve uðramasaydý ellerim eylülün hüzün soðuðuna,
özlemin mütemadiyen düþmeseydi soluðuma,
Yoksunluðu anlatan bu sözcükleri dizmeyecektim ardý sýra.
Ama þimdi içimde bir yerlerde bir þeyler titriyor masumca.
Aðustosta topladýðým kar taneleri, mora kesiyor vitaminsiz týrnaklarýmý.
Onca olanaksýzlýk içinde insan olmanýn yolundan geçiyorum sevgilim.
Kaburgamýn, omurgam ve zihnimin yorulduðu bu yolculukta, yüreðime sardýðým atkýlar baðlýyor beni hayata.

Bir hörgüçten düþmüþ gibiyim, sendeliyorum, anla.
Son zamanlarda retinamý zorlayan aydýnlýklara maruz kalýyorum.
Ýnsani utançlarýmý bir bir ak sayfalara yazarken, kelam utanýyor, kalem!
Utancýný görmezden gelirken kalemimin,
siyahýn kendini en güzel akta gösterdiðini ayrýmsýyorum.
Kanadý kýrýlmýþ güvercinlerin, gökten bir bir süzülüþlerine tanýklýk ediyorum gündüz düþlerimde.
Amansýz bir çaresizlik dökülüyor baþýmdan aþaðý, ayak uçlarýma.
Oysa ben, ayný güvercinin kanadýndan,
kendimi ve seni sevmenin azizliðini tanýmlayacaktým daha.
Hayatý ve insanlarý…
Ayný insanlarýn göðe havalanýþýný, gökten alçalýþýný…
Tüylerindeki kronik hastalýklarý dert edinecektim týp dalýnda.
Yoksul bir çocuðun, annesinden aþýrdýðý güvercin yavrusunu salacaktým göðe.

Þimdi kanadý kýrýk güvercinler mezarlýðý dünya.
Bütün pencerelerin önünde küflenmiþ ekmek kýrýklarý.
Asýrlardýr kötü kalpli adamlar kazýyor körpelerin mezarýný.
Birkaç kelebek kaldýrýmlara çarpýp katlediyor canýný.
Dünya böyle bir yer sevgilim.
Gelip giden, gidip dönmeyen onca þeyin, kötülüðün ve insanýn dünyasý…
Kezzap dökülmüþ ciðerlerin gün gün arttýðý bir baþ aðrýsý.
Neresinden baþlasam da anlatabilsem bayram sabahlarýnýn hayalkýrýklýðýný.
Yamacý boþ kalan yün yastýklarý, altý yarýlmýþ tokalý, siyah ayakkabýlarý.
Ayný ayakkabýlarýn bir çocuðun ayaklarýný ne kadar üþüttüðünü ve ayný çocuðun yamalý çorabýndan duyduðu utancý, nasýl anlatayým.

Sana onca þeyi nasýl anlatayým.
Pas kokan bir vagona sýðdýrsam tüm kötülükleri.
Dönüþü olmayan raylar üzerinde uðurlasam.
Elimde avucumda ne kalýr tanýmlayacaðým?
Parmaðýmý uzatýp oralara, “þu, þu, þu” diyeceðim...
Hadi diyelim kesilmedi aðaçlarýn dallarý.
Diyelim vurulmadý o kýsrak.
Kurumadý hiçbir derenin yataðý.
Yoksulluk hiç yoktu, olmadý.
Hiçbir çocuk aðlamadý,
Bir tek güvercinin kýrýlmadý kanadý.
Bunca yalaný gözünün içine bakarak nasýl söyleyeceðim?
Ýçimdeki yoksul çocuðu görmezden nasýl geleceðim.

Kendime ihanet eden biri olmadým hiç sevgilim.
Sana anlatacaðým bir dünya kalmadý dýþarýda.
Þiirlerden baþlýyor insanlar sancýmaya.
Tarihten bu güne aðlýyor tüm yavrularýn analarý.
Tarihten bu güne ölüyor çocuklar.
Tarihten bu güne günaha batýp batýp çýkýyor insanlar.
Tanrýya ihanetten aforoz ediliyor koca koca adamlar.
Ne gülünecek ne yaþanacak yer artýk dünya.
Bir yaþayan mezarlýðý, bir ayyaþ ýslýðý...
Kimsesiz kalmýþ ev, sönmüþ binlerce baca...
Üzgünüm sevgilim.
Sözcüklerimin anlamýný yitirdiði yerde,
say ki utandým da yazamadým sana onca þeyi.



Sosyal Medyada Paylaşın: