UFALANIYORUM TANRIM

Sadece gökyüzü görünüyor durduðum yerden.
Bir kaç aðacýn dalý, bir kaç sararmýþ yaprak,
Yaðmur yüklü bulutlar.
Kimse eðilip bakmýyor aþaðýya.
Ben buradan,
onlarýn yürüdüðü yollarý göremiyorum.
Seyyar yaþamlarý, emanet gülüþleri
ve sarf edilen onca nimeti…
Baþým aðrýyor.
Biraz bulut sonrasý, yaðmur dökülüyor üryan bedenime.
Ýliksiz gömleðimden içeri sýzýyor birkaç damla.
Zihnim bir aðacýn köklerine tutunuyor.
Tüm anýlarým un ufak topraða sýzýyor.
Toprak beni zamanla yarýþtýrmýyor artýk.
Zaman, artýk sadece üzerimdeki bulutlarda beliriyor.
Bir kaç ayak çiðniyor beni,
bir kaç acýmasýz pençe altýnda
örseleniyor savunmasýz bedenim.
Onlarýn ellerinin sýcaklýðýný unuttum.
Kendi ellerimin sýcaklýðýný da öyle.
Üþüyorum, ve yattýðým yerden
sadece gökyüzü görünüyor.

Bu kadar ulaþýlmaz deðildi yollarý,
evlerin çatýlarý ve araladýðým pencere kanatlarý.
Çocuklarýn dokunduðum o pürüzsüz yanaklarý…
Kýymetini hiç bilmemiþtim gözlerimden dökülen yaþlarýn.
Korkmazdým hiç bir þeyden.
Kaçýp saklanmazdým.
Korkmalýydým oysa.
Kaybetmekten, yitmekten, yitirmekten…
deli gibi korkmalýydým.
Ödüm bile patlamalýydý.
Kimi insaný, iliklerine kadar yaþamalý,
Bazý hatalarý tekrar tekrar yapmalýydým.
Yuhalanmalýydým belki de kimileri tarafýndan.
Utancý olmasam da birilerinin,
gururu olmalýydým kendimin.
Ýyikilerim, keþkelerime sobelenmemeliydi körü körüne.
Daha hýzlý koþmalýydým kimi zaman,
kimi zamansa daha tembel olmalýydým.
Sarhoþluðun dibine vurup,
karýncalara daha merhametli davranmalýydým.
Baðýrmalýydým.
Duyan duymayan ayýplamalýydý.
Hiçbir ayýba piþman olmamalýydým.
Sesimin naðmesinde, detoneyle yükselmeliydim.
Ayný sesle, türküler çýðýrmalýydým.


Þimdi sadece gökyüzü görünüyor durduðun yerden.
Genzime bulaþmýþ bu ýslak,
bu çamura dönmüþ,
bu toprak kokusuyla, geçip giden,
akýp giden bulutlarý izliyorum.
Burada olduðumu kimse bilmiyor.
Ben, üstümü örten gri bulutlarýn hemhalý yalnýzlýðýma,
aðýt yakýyorum.
Aðýtlarým düþmüyor kimsenin kulaðýna.
Bunu da biliyorum.
Birzamanlar bilmediðim her þeyi düþünüyorum artýk.
Ard arda piþmanlýklar aralýyor
yitip giden zihnimin kapýlarýný.
Piþmanlýklarým topraðý kucaklýyor.
Toprak ayný þefkatle onlarý sinesine basýyor.
Ufalanýyorum Tanrým!
Bölük pörçük etimi taþýyorlar topraða.
Karýncalar yakýyor canýmý.
Bulutlar ses çýkarmýyor bu saðýr avazlarýma.
Hiç bir kimse duymuyor aðýtlarýmý.
Ufalanýyorum Tanrým!
Suyum çekilirken topraða, ah diyorum; ah!

Sosyal Medyada Paylaşın: