ADIM KALACAK
Ýnsaným ben, bir gün herkes gibi öleceðim.
Bir aþk kalýntýsý içinde adým kalacak.
Gün ve gün, ertesi gün gibi eksileceðim.
Yaralý sevdam kalbinde bir iz býrakacak.
Bu hikâyede her söz, her kelime, her bir þey
Kaçýnýlmaz yalnýzlýða dönecek ardýmdan.
Aðrýsý unutulmuþ bir acý gibi üvey,
Sessizce akacak bir damla yaþla alnýmdan.
Yaþanan günler birer birer yitip giderken,
Kuru avcumda birikenler bir aný olur.
Baþka gözlerden bir aþkla yaþ alevlenirken,
Gökte bir iz, bir hatýra rüzgârla savrulur.
Gün gelir, kurduðum pembe hayallerle solar.
Sevginin aðýdý aþk, yaramý çok acýtýr.
Rüya gibi terane yýllar gözümden kayar,
Zamanýn izleriyle derinlere kazýnýr.
Bir damla kederi düþer, yakar ateþ gibi.
Kýrýk aynada solgun yüzümde belirerek.
Son soluðumdaki hüzünlü bir þarký gibi,
Bir gün gelecek, zaman beni de tüketecek.
Yolda önüme düþer solgun bir ay çiçeði.
Tutsak adýmlarýmýz karýþýr birbirine.
Hayat bir rüya, bir özlemle sarar belleði,
Kalan her þey oyun gibi gelir bekleyene.
Geçmiþin izinde kaybolan düþler misali,
Söylenmemiþ sözler havada asýlý kalýr.
Yürekten yansýtýlan eski ezgi misali,
Peþimdeki gölge, sensizlikle yankýlanýr.
Kapanan bir defterin ýslak son sayfasýnda,
Sonsuzluða karýþan aný gibi yýrtýlýr.
Issýz dar topraðýn sardýðý o duruþmada,
Adým silik bir mezar taþýndan hatýrlanýr.
Halil Kumcu
22 Aðustos 2024 / Perþembe / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.