Yalnızlığın Kalesi

Yüreðimin kýyýsýndan geçiyorsun yine.
Geçme…
Bir yaþanmýþlýðý tek celsede unutacak kadar güçlü deðilim.
Çok sevmek de yetmiyor biliyorum.
Seni düþlemek,
Kendimden dahi sakýnmak, yetmiyor, Anladým.
Aðýr geliyor yaþayamadýklarýmýz.
Oysa ne kadar hýzlýydý seninle geçen zamanlar,
Sensiz ne kadar da aðýr…
Bir þarkýda,
Bir fotoðraf karesinde,
Bir mum ýþýðýnda,
Soluduðum toprak kokusunda,
Her þeyde sen varsýn.
Unutmak ne mümkün!
Aldýrma sen…
Býrak beni…
Ben sensiz yaþayabileceðim mutluluklarý kendi makberime çoktan gömdüm.
Hatýrlýyor musun?
Hani ayrýlýrken ‘’sen beni unutamazsýn’’ demiþtin.
Susmuþtum ben…
Evet,
Sen kazandýn...
Her geçen gün kaybediyorum ben bu savaþý…
Sensiz mutlu olabileceðim bir dünya deðilmiþ burasý.
Anladým…
Yüreðinin daraðacýnda asýlalý çok oldu benliðim,
Bunu da biliyorum.
Baðýþla…
Bir þairin mýsralarýna sýðdýr beni,
Seviyor diye kopardýðýn bir papatya yapraðýnýn kokusunda sakla.
Belki o zaman kalbine dokunabilirim.
Ve unutma…
Her erkek Yusuf olmak ister,
Sevdiði insanýn yüreðinin kuyusunda.
Oysa sahra kadar bir baþýnasýn þimdi.
Sahra kadar uzaksýn bana.
Kaybediyorum.
Ömrüm kýsalýyor,
Unutamýyorum…




24.03.2017
Sosyal Medyada Paylaşın: