Kafdaðý’nýn buzulu kaplasýn yüreðimi, Ýçinde sinsi volkan hiç sönmüyor nasýlsa. Dumanlý zirvelerin gözde büyür eðimi. Her umut bir Hüma’nýn kanadýndan asýlsa, Akýl, kalbin yolunu: Umutsuz bir aþka der, Sabýr taþlý sineme dumanlý bir baþ kader!
Sevdan gelir aklýma, hani o bir zamanlar, Kale burcunu sarsar, surda çeper delerdi. Hangi þarkýyý duysam gönül hep hüzzam anlar, Zincirlenmiþ daðlara simaný perdelerdi! Þimdi doruklar karlý, bir dumaný, bir isi... Baþ eðerken bir zirve, baþ kaldýrdý birisi!
Söyle kalem bu nasýl kadir kýymet bilmektir, Ben sevgiyi yazarken niçin sende uç kýrýk? Gönlümün feryadýna atýlan bir ilmektir; Boðazýmda zamansýz düðümlenen hýçkýrýk. Kimdi, ak güvercinim meçhule veren seni? Kartallarýn pençesi tutmuþ narin enseni!
Gönül, özleme inat sadakat erdeminde; Yýllara meydan okur, kavuþma hülyasýndan. Düþlerde gelin üzgün hicranýn her deminde, Duvak olup yüzüne inmeyen tül yasýndan! Ayrýlýðýn ayazý bu kadar kesici mi? Sarýldý mý bedene, çözülmüyor sicimi!
Sevdanýn kurþun yükü var iken üzerimde, Vuslat ufuklarýndan nasýl göz kaçýraydým? Sen ýsrarla þafaðýn tülünü süzerim de, Ben her zifir gecede yanan baþka çýraydým! Hasret sicimle indi mümkün deðil uyumak, Ne baþý var ne sonu kördüðüm oldu yumak!
Kördüðüm yumaðýna sitem ettim öyle mi? Taç edildi baþýma senden gelen her belâ. Çýðlýðýn bestekârý kimden aldý söylemi? Bir yaným Sibirya’ydý, bir tarafým Kerbelâ. Ýbriþimi gene de deðmedi hiç kimsenin, Gönlümün gergefinde simli tek resim senin...
Kurþun yükü taþýyan gönlümde yas aðýrken, Sýrra kadem basan var sevdamýn yok umarý. Saðýr sultan iþitti feryadýmý saðýrken! Senin için oynandý ömrümün her kumarý, Medet umdum yazýdan sana mahsus turayým. Sen dön ki aðýt yakan kalemi susturayým! Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfan Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.