Sömürge

Karanlýk, benle savaþma, öðren dedi gözlerime.
Nasýl bir ego dedim karanlýða.
Tohumu sen mi çürüttün geceden sabaha?
Beni suçlama dedi, yataðýnda dinlenen gün ýþýðýný uyuturken usulca.
Anlamadým bazý yenilgileri, bombalanan masum kentleri.
Ýnsanýn kendi savaþý dedi cehennem.
Kömürleþen odunuydu günahkarýn þehvetli doyumsuz gerçeði.
Cehennem olmasam insan nasýl temizlenir günahýndan?
Ve karanlýk sömürgeci insanýn suç ortaðý olmamýþtý sinsi, vahþi planlarýnda.
Bu kadar þiddet nasýl yer bulabiliyordu insanýn ruhunda?
Bir ateþ tanesi koptu cehennemin baðrýndan evveline komþu ateþ böceði kondu ilk cinayetine.
Onca yýkým onca yeniden varoluþ ibret olamamýþken insana.
Hangi cehennem ateþi dizginlerini tutarbilirdi insanýn azgýnligina.


Sosyal Medyada Paylaşın: