Sensizlik

Gözlerinden bana düþen her zerreye muhtacým
Ümidimin kesilmesi yetmezmiþ kesinlikle
Bir umutsuzluk çölünün ortasýnda bir aðacým
Bin vahadan su içsem çiçek açamam yine...

Haykýran kaktüslerin uðultularý ürpertir
Gökte devriye atan bembeyaz ay bile titrer
Mehtabý yere düþer, arzdan ümit yükselir
O an anlamsýz gelir, anlamsýzca, vakitler

Yürüyüp de bin çölü ben, hepsini aþarým da
Sensizlik çölünde fýrtýnalarda kaybolurum
Ben emin ol her kahýrla bin sene yaþarým da
Bir sene ben sensizlikle yaþamam, kahrolurum...

Ufuk AKYOL
Sosyal Medyada Paylaşın: