HASRETİN BENDE KALDI

Mavi geceler düðümlendi gözlerimde
Kapkara bir el, ilmiðini attý boynuna zincirin
Dudaklarýmý hasret þarkýlarýna sývadým
Zindan karasý gecelerimde
Gelmeni beklerim ümitle
Acý bekçi düdükleri yýrtarken düþlerimi

Tüm acýlarýmý kuþanmýþ duygularýmla
Beklemekteyim karanlýklarda
Gün doðumlarýný, seherlerde dualarýmla
Saçlarýný taramak bile yasaklanmýþ, duydum da
Sensizliðimi alýp götürürken o çingeneler
Ýþte þu sonbahar dallarýmda
Asýlý gözlerimdeki bekleyiþ
Ve, duyduðum sýzý yüreðimde

Hani hep mutlu, özgürdük birlikte
Gökyüzü hep mavi giyinecekti üzerimizde
Bütün þarkýlarýn notalarýnda
Çaðlayacaktý duygularýmýz
Sarýlacaktýk ; sonbahar olsa da mevsimlerimiz
Sarý hüznüne aldýrmaksýzýn

Ah ! çaresizliðin resmini çizerken sen o penceresiz duvarlara
Hep ayný þarkýlarda aðlarým
Damarlarým donuk birer buz yükü
Göðsümü vermiþken aþkýn güzelliðine
Göð/üssümde patladý beklemediðim
O korkulu mayýnlar
Bir uzunçalar plak gibi dönüyor umutlarým
Çaresizliðime körebe oynuyorum
Karanlýk sokaklarda

Aðýtlar yaktým nedensiz kapatýlýþýna
Küflendi umut dolu geleceðim
Yalnýz odalarýmda
Hücreler dolusu hikayeler yazdým sensizliðime
Sen, içimde bir kabus kaldýn
Siyah gözlüm, masum yüzlüm
Özlemiyle yaþamaya çalýþtýðým
Gözlerin
Ýçimde susmayan bir þarký oldu
Sen uzaklarda kaldýn
Yaðmur gözlüm
Ayrýlýðýn, hasretin bende kaldý

Günay Koçak

8. 07. 2024
Sosyal Medyada Paylaşın: