Kıyılara vurmak...

Ketum gözlerim,
ruhum kendi çýðlýðýnda korkularýna giz.
Sessiz bir iç dünya, arayýþýna meçhul geceler.
Her yer yangýn yeri, güneþe tükeniþte yeþiller.
Bir yaz günü hatýrasý,
güneþin çýlgýnlýðýnda, parlayan nesneler.
Her attýðým adýmda adam olamama dürtüsü,
sýðmýyor kabýna can, yaþamak direniþin öyküsü.

Hangi þiirde mânâ bulur
kelebek kanatlarýndaki güzellik.
Hasreti ölüm olan bir yolculuk,
saf çýðlýðýnda öykünen.
Ne özne ne yüklemi barýndýrýyor cümleler.
Kural dýþý her þey.
Üzüm kütüðünde mutlu,
koparilma aný, canhýraþ bir feryat.
Obur midenin hiç doymayan çaðrýþýmlarý.
Çýkar uðruna kutsala kurban edilen canlar.
Egolarýn gözde biriken iðrenç görünümü.

Yine bir yýl dönümü kendi girdabýnda.
Ne idüðü belirsiz haller ruhumda.
Kendi kendine gülümseyen, kendine deli.
Bir maden kasabasýnda deðerini altýnla sýnayan insancýklar.
Ideallerini düþlere teslim edip,
hayallerde boðulma halleri.
Çýkar uðruna insanlýk ihlâlleri.
Üç kuruþa kendini satan nazandenin,
yapmacýk kývýrtmalarý.
Aç gözlü sonradan görmelerin bahþiþ fýrlatmalarý.

Hangi boyut bu,
hangi düzlem üzerinde vefaya heba edilen emekler.
Kaç þeytan birikmiþ ruhumda,
aldanýþlarýma mý aðlýyor melekler.
Sessizce bir bakýþ, ufkun zaman çýðlýðýna aldanýþ.
Siren sesleri var kulaklarýmda.
Oysa zaman trenide hiç rötar yapmadý ya.
Uçkun cümleler, rüzgârýn hükmünde denizin dalgalarýnda çýrpýyor kendini
Denizin öfkesine teslim.
Her kýyýya vurmak acý veriyor,
Kendi canýna müptela duygu selleri.
Sosyal Medyada Paylaşın: