Ekim akşamları..

Ekim akþamlarýda ne kadar deðiþken duygularla dolu arkadaþ.
Her þey suspus, dallarda ki yapraklar ha düþtü ha düþecek.
Kuþlar üþüyor olmalý, ne kadar da mahzun halleri.
Aslýnda her þeyin tarifi doðada gizli, duygular bile doðaya endekslemis kendini.
Kimsenin kimseyi dinleyecek hali yok, herkes paçayý kurtarma modunda.
Sarýþýnlýðýnda son demi ya, kazal olacak her yere düþen kendi baðýnda.
Sokak lambalarý bile hüznü yansýtýyor gibi gözlerime.
Sözlerime yön vermek istiyor gecenin içine süzülen ýþýk.
Ormanlarýn kuru yaprak hýþýrtýlarý ulaþýyor sanki ruhuma.
Gözlerimde ay tutulmasýna benzer bir tutulma var sanki, müphem bir kararmanýn içine düþmüþ gibi çýrpýnan ruhum.
Kelimeler oyun oynamak istiyor benimle yine, bir dalýp bir çýkýyorlar gözlerimde ki pýnara.
Oysa ben, henüz kirlenmemiþ o pýnarýn içinde kendimi arýndýrmanýn mutluluðunu yaþýyordum.
Ben ki, bazen o pýnarda sel olup taþýyordum.
Ben demekten de nefret ederim aslýnda.
Aný dönüþümlere gebedir ruhum.
Gönlü kýrýk yaþamanýn payesidir gözlerimde ki ifade, saadet zincirinin en son halkasýnda artçý depremleri hep ben hissetmiþimdir ya neyse!
Her zincir bir gün metal yorgunluðundan kopmaya mahkumdur ama, benim mental yorgunluðum kopmanýn ötesinde uzayýp uzayýp gider.
Kopuþum kurtuluþum olacak, o kopuþla birlikte belki de kanatlanýp özgürlüðe uçacaðým.
Aslýnda ben kendimi aþma pahasýna hep uçurumlarýn kenarýnda deneyler yaptým.
Ýnceldiði yerden kopacak bir ipin ucunda olduðumu bilmenin ürküsüyle beraber, haraç mezat satýlmanýn ne demek olduðunu bile bile yeniden ayný oyunun içine daldým.
Ben var ya, kalleþ pusularýn içine bodoslama daldým.
Deneme yanýlma metodunu ters yüz etmenin son raddesini iliklerimde yaþamanýn deliliðini mutluluk saydým.
Riyalar, yalanlar iftiralar yüzümüze gülüp ardýmýzdan sýrýtanlar.
Aslanlarýn ardýndan leþ toplayýcý sýrtlanlar.
Paranýn her þey olduðunu, parayý güç ile bulduðunu sanan yavþaklar.
Sizi gidi arkadan saldýran korkak tavþanlar.
Sizin dünyanýz kapalý bir fanus, siz ki, en ufak bir rüzgarda tir týr titreyen tiplersiniz.
Ýliklerinize kadar pisliðe batmanýn huzursuzluðunu vicdanýnýzda aradýðýnýz mutluluðunuzu bilmezmiyim!
Neyse söz meclisten dýsarý her daim.
Herkes yaþadýðýný bilir, herkesin ukdesi kendi boðazýnda birer hiçkýrýk!
Kýçý kýrýk bir yalnýzlýðýn içinde ki çýrpýnýþlardan kaðýda süzülen sözlerin gönül baðýný talan ettiði anlarýn son raddesi olmalý yine.
Önemini yitirmeyen basireti yüzüme yorgun bedenime koyamamanýn çýrpýnýþlarý her þey.
Ýçimde ki ihtilalin yüreðimin kanlý duvarlarýna yazmak istediði ne çok þey varmýþ.
Her þey kendi içinde, her þey gizemi içinde ipek böceðinin kozasý gibi sýrlarýyla birlikte toz bulutlarýna karýþýp giderken, sadece sessiz bir çýðlýk kalacak benden.
Yer çekiminin çekemediði, bulutlarýn bile gizleyemediði bir isyan bu!
Kendine münhasýr, kendi içinde ki yýldýrýmlarda yanýp kavrulan.
Ama her rüzgarda yeniden savrulan küllerinden doðan.

Sosyal Medyada Paylaşın: