Günahın Elli Tonu

Kordonu çürük,dalgalý bir nefesin son gecesine emekliyor bedenim.
Hava gri,güneþin parýltýsý hiç deðilse bir telmih bekliyor bulutlardan.
Kül renginde bir çocuk daha öldü dün akþam.
Kekeme bir uðultu,sisli bir karanlýk kaldýrdý yataðýmdan üstü kapalý bir cesedi…

Renklerim,grinin içinde sýkýþan beyaz gibi esir.
Ýnancým,o beyazýn çaresizliðine uzanmak isteyen kýrýk bir el.

Tanrým,aklýmý kaçýrmak üzereyim!
Tanrým,aklýma mukayyet olduðuna inanýp þurada biraz içip,dibime düþmek istiyorum!
Þurada,dibimde köklenen,o doðurgan duyguyu rahminden kazýmak,duvarlarýný yýkýp altýnda sýzmak istiyorum!

Görüyorsun iþte;tercihlerim yanýyor avuç içlerimde.
Ölümün önüne yalancý bir yemin býrakýp,reþit olmayan günahlarýmý senin insafýna musallat ediyorum.
Gözlerimi tavana dikip,senden bir iþaret bekliyorum.

Tanrým!
Biliyorum günahkar biliyorsun beni,biliyorum bildiðin gibi öleceðim.
Oysa; o kadar yaþamadým henüz ve o kadar rengim olmadý hiç üzerimde,günahkar olabilecek kadar sevilmedim.Henüz gitmedim kimsenin kalbinden,mesafesiz koþarak terketmedim kimseyi,
Sokulmadým sakýnýlan masumiyetlerin merhametine.

Biliyorsun iþte Tanrým!
Hiç ecelsiz seviþmedim bir adamýn dehliz bedenini kucaklayan daðýnýk yataðýnda.
Bekledim…Saatlerce,günlerce bekledim.
Iþýðý korkutan karanlýðýn içinde,kabul olmayan dualarýn þansýna inanarak bekledim.
Sadece yanlýþ zamanda esen rüzgarla uðrayan,her þeyden ve herkesten baðýmsýz,yýldýzlý ve ýþýltýlý bir hayal ile kimliksiz bir renk bulaþtý bedenime,yýkamadým henüz.
Kokusu esiyor hala üzerimde.

Rüzgarýn kalbi olur mu?
Rüzgarýn kalbi durdu bir akþam,nabzým tatsýz bir þerbeti damarýmda toplarken yuttu.
Mýzýkçý bir oyunun içinde birkaç adým geride kanarken vurdular onu.
Arþivlere baksan çoktan yýkandý o ceset,çoktan gömüldü,kütüðü bu sabah bir martýnýn emanet nefesinden düþtü.
Söylemedim kimseye,topraðýn altýnda kýrk gün nasýl kan kustu.

Tanrým,nasýl bölücü bir duygu bu?
Gerçeðim baþkasýna paylaþtýrýlmýþ gibi hissediyorum,inançlarýmý baþkasýnýn koynunda seviþirken yakalamýþ gibi uyanýyorum gece yarýsý.
Kazan kaldýrýyor grinin elli tonuna yetiþemeyen telaþým;
Ki þartlanmýþ illegal zamanda doðan çocuklarýn kopardýðý kasýrgaya þahidim.

Kaç cam patlattý üzerimde o kasýrga manzaraya karþý,bileklerimi kaç kez yerinden kopardý o cam kýrýklarý?
Hakkým vardý kabloyu tersten baðlayýp devreleri yakmaya ve içimde duracaðý yeri bilemeyen isyanýn gürültüsünü yerinde çýkarmaya.
Ama ben inancýn korkuyla çevrelendiði sýnýrlar içerisinde koþtum.
Çýðlýklarý kilitleyen bir ahla sustum.
Sözüm bitti,sesim gitti,ruhum içimdeki meclisi terketti.
Kimse kalmayýnca;karanlýk,dokunulmamýþ çýplak renklerimin ýrzýna geçti.
Susturulmuþ kadýnlarýn göðsünden akan küfürlerin sancýsýný sýzana kadar içip,
Kadere haksýzlýk eden günahýn elli tonuyla,nefesimi sessiz bir çýðlýðýn eteðinden kestim.
Avazý kýpýrdamayan adýmlarýn önüne usulca geçip,kendimi balkondan boþluða ittim.

Tanrým!
Sanýrým ben, beni birine benzettim…
Sosyal Medyada Paylaşın: