Tut ki eski zamanlardan kalan bir güne uyanmýþsýn. Yüreðin çocuk, ellerin kirli, Ve buram buram anne þefkati kokuyor saçlarýn. Ne sýkýntý ne keder, Hepsinden çok uzaktasýn. Çocukluðun tutuyor ellerinden bir bayram sabahý telaþýnda, Güneþin boyadýðý topraklar kucaklýyor misketlerini, Gölgeni taþýyor kaldýrýmlar. Sen gölgenden kaçtýkça, Soluk soluða kovalýyor seni modern zamanlar. Sonra, Uyanýyorsun bu yaþadýðýn rüyadan. Bir sus vakti düþüyor diline. Gözlerin doluyor, Eskileri Özlüyorsun. Yaþadýklarýný, Kadraja sýðmayan anýlarýný… Bir film þeridi gibi geçiyor gözlerinin önünden hepsi. Ve anlýyorsun ki bir þey eksik. Ya da çok geç. Kalbin susuyor. Zamana sýðýnýyorsun.
01.01.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
Murat GÜNGÖR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.