Kafes

Heykeller kadar yaþlýyým þimdi
Ve bir o kadar da yalnýzým
Nietzsche’nin zerdüþtü kaçak yüreðimde
Baðýrýyorum kalabalýklar arasýnda
Kof adamlar suçluyor beni
Çarmýha geriliyorum þimdi
Çivilerin bile izi var üstümde
Nisan yaðmuru ve gökyüzünden bahsediyorum
Sövüyorlar bana en derinden!


Parmaklýklarýn arasýndayým ansýzýn
Binlerce insanýn ardýndan koparýlmýþ
Sessiz bir çýðlýðým þimdi kafeste
Kafa tutuyorum özgürlük cellatlarýna
Kýrmýzýya kesiyor yüzüm, boðulduðum kandan
Vicdan taþlarý döþüyorum gittikleri yollara
Ben burada yaþamalý ve burada ölmeliyim
Dörtnala sürüyorum umudumu
Burada çiftleþti,o mahrur atlar
Sýnýrsýz bir kiþnemeydi aslýnda ufuk



Bazý sevinçler ne garip!
Çamlarýn altýnda mýzýka çalmayý öðreniyor bir iþçi
Bir kadýn günaydýn diyor bir erkeðe
Kafesimin darlýðýna meydan okuyorum
Parmaklarýmý ýþýklarla oynatýyorum
Belki yalnýz deðilimdir
Görünmez eller açýyor perdeleri
Zulamýn tozlarýna unutulmuþ sözcükler yazýlmýþ
Özgürlük ve yaþam..


Belki yalnýz deðilimdir
Býrak ben de geleyim senle diyor tok bir ses
Kafesimin duvarlarýnda yankýlanarak
O beton, o göksel,o ay ýþýðýyla badalanmýþ ses..
Öylesine kayýtsýz
Öylesine maddeden uzak
Öylesine gerçek ve neredeyse soyut herþeyin çözülmüþlüðü var bu seste


Döneceðim elbet siz soylu kalabalýða
Evrenin yüzündeki yara izleri kapandýðýnda
Aðaçlar dikildiðinde top mermilerin açtýðý çukurlara
Sýcak yemeklerden tüten kokular sardýðýnda gecekondu bacalarýný
Döneceðim elbet bu kafesten
Kapý kapý dolaþtýðýnda þiirler ,yeryüzünün
Ve dolunay tepeden yüzünü gösterdiði zaman
Bir bulutun arkasýndan
Cumartesi akþamý berberden pýrýl pýrýl çýkan bir iþçi gibi döneceðim
Sosyal Medyada Paylaşın: