Ala Köpek

Körpe bir avcýydý iþte;
Daha süt koksa da aðzý
Artýk çocukluðunu býrakmýþtý,
Ala Köpeðin eteklerinde...
Daha on beþine varmamýþtý belki de
Ve görmüþtü,yaþamýþtý her badireyi,
Ölümle yaþam arasýndaki o ince çizgide...
Büyük bir avcý olacaðýna inanmýþtý
Orhan Ata’nýn izinde, gölgesinde...
Lakin kaybettikleriyle öðrenmiþti her þeyi,
Yaprak bile kýmýldamayan þu denizin
Sisler içindeki karanlýk dehlizlerinde...

Umuda yol alan bir tekneydi iþte;
Kimsesiz bir denizin kucaðýnda,
Issýz mý ýssýz bulutlarýn ardýnda...
Bir kayboluþtu sanki
Uçsuz bucaksýz maviliklerin ortasýnda...
Bir var oluþ hikayesiydi onunki,
Beyaz bir kutup baykuþunun
Ala Köpeðe doðru kanat çýrpýþlarýnda...
Üç insan can vermiþti,
Denizin o soðuk, kanlý buhranýnda...
Her þey ne için miydi?
Üç insanýn kaný can olmasý gerekti,
Acýmasýzca dalgalarýn arasýnda savrulan
Þi bizim körpe avcýya...

En sonunda ulaþmýþtý Ala Köpeðe;
Vuruyordu efil efil arkasýndan
Þu Orhan Ata’nýn rüzgarý,
Bir güç vardý teknesini sürükleyen
Þu Mýlgýn Aka’nýn dalgalarý,
Bir ýþýltý vardý gökkubbede yol gösteren
Þu babasý Emrayin’in yýldýzý...
Üç damla kan vurmuþtu sahillere denizden
Ve sanki içine bir yük gibi oturmuþtu,
Þu dünyanýn dirhem dirhem yalnýzlýðý...
Yaþamýþtý,hayatta kalmýþtý,lakin;
Þu yaþama sevinci dedikleri duygu,
Bu kadar mý acýmasýz olurdu...

Ve bir günün daha sonuna gelirken;
Güneþ yavaþ yavaþ çekiyordu
Elini ayaðýný þu kimsesiz deryalardan,
Bir gün ýþýðý daha veda ediyordu
Suskun ve yorgun kalmýþ,
Þu Ala Köpeðin yamaçlarýndan...
Geride körpe bir avcý kalýyordu,
Yalnýzlýðýn kucaðýnda feryat figan...


Sosyal Medyada Paylaşın: