Yarına Kucak Açmak

Gecenin koynunda saklý yýldýzlar,
Birer umut tohumudur,
Her biri karanlýk göðün kucaðýnda,
Yeni doðacak güneþin þen habercisi.

Ruhumun derinlerinde yanan ateþ,
Bir volkan misali patlar,
Küllerinden doðan bir anka gibi,
Kendi küllerimden yeniden doðar.

Kiþiselin devrimi,
Yeni doðmuþ bir nehir misali,
Kendi yataðýný bulur,
Dalga dalga yayýlýr,
Ve toplum okyanusuna karýþýr.

Kalbimin gizli bahçelerinde açan çiçekler,
Birer anafor gibi,
Her biri farklý bir renk,
Her biri farklý bir koku saçar.

Bu deðiþim bir rüzgâr olur,
Toplumun hantal kapýlarýný çalar,
Yavaþ yavaþ esip,
Yeni bir çaðýn kapýlarýný aralar.

Ben, bir çoban yýldýzý gibi,
Kendime yol gösterirken,
Toplumun karanlýk ufkunda,
Yeni bir þafak ararým.

Kendi içimdeki devrimi baþlatýrken,
Dýþarýdaki dünyaya ýþýk tutarým,
Çünkü bilirim ki,
Bireyin deðiþimi, toplumun anahtarýdýr.

Gökyüzüne çizdiðim her bir hayal,
Toplumsal geliþimin haritasýdýr,
Ve her bireyin yüreðinde yatan deðiþim,
Bu haritanýn en deðerli parçasýdýr.

Kendi içimdeki baharý getirirken,
Toplumun soðuk kýþýna karþý dururum,
Çünkü bilirim ki,
Bireysel deðiþim, toplumsal uyanýþýn meþalesidir.

Ve böylece yarýna kucak açarýz,
Her birimiz birer yýldýz gibi,
Gökyüzünü aydýnlatýrýz,
Birlikte, yeni bir dünya kurarýz.

Sosyal Medyada Paylaşın: