MASALINI YİTİRMEK
Masalýný yitirmiþ bir hayalperest geziniyor zihnimde,
Gece karanlýk ve Jüpiter gezegeni bir adým ötemde.
Ellerimi uzatsam gökyüzüne, tutabilirim gibi sanki
Uzanabilirim yýldýzlara, aya ve komþum Jüpiter’e.
En çok ben dinlerdim babaannemin masallarýný,
En çok ben korkardým masallardaki canavarlardan
Ve en çok ben kandým sanýrým yalanlarýna hayatýn,
En çok ben aldandým zihnimin sahte gerçeklerine.
Yoksa þimdi böyle uykusuz ve böyle huzursuz,
Var olmayan bir öykünün peþinde koþmazdým sanýrým.
Var olmayan kiþilerle anlatmazdým derdimi,
Bir hiçliðin peþinde heba etmezdim varlýðýmý.
Piþman olmasam da halimden bu gece yarýsý þiirimde,
Bu kadar gerçek olmasýný beklemiyordum hayatýn.
Nerede o sonunda iyilerin kazandýðý masallar?
Mahsuscuktan olmasa ne olurdu sanki kahramanlar?
Bu kadar da büyümek istememiþtim çocukken,
Yalnýzca kendi ayaklarým üzerinde durmaktý dileðim,
Aslýnda kendi ayaklarýmýn olmadýðýný nerden bileyim?
Büyümenin yitirmek olduðunu nasýl kestireyim?
Masalýný yitirmiþ bir hayalperest þimdi yüreðim…
MESUT ÇÝFTCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.