Gül Bahçesinde İnsan
Güller, sessiz sabahlarýn þarkýsýný söyler,
Yapraklarý arasýnda saklý binlerce sýr.
Kýrmýzý, beyaz, sarý; her renkte bir umut,
Güneþin ilk ýþýklarýnda açýlan kalpler.
Ýnsan da bir gül gibi, dünya bahçesinde,
Kimi zaman solgun, kimi zaman capcanlý.
Hayatýn dikenleriyle yaralanan teni,
Ýçten içe büyüyen güzelliðini saklar.
Gülün kokusu gibi, insanýn ruhu da,
Anýlarla dolu nazlý meltemle savrulur,
Sevgiyle beslenir ve nefretle kurur,
Hapsolmuþ yaþamýn döngüsünde naifçe.
Gülün yapraklarý dökülürken yavaþça,
Zamanýn elinde, insan da yaþlanýr.
Kýrýþan yüzlerde saklý binlerce hikâye,
Gözlerde parlayan; yaþamýn yansýmasý.
Ýnsan da kýrýlgan bir gül gibi,
Güzelliði kýsa ömürlü ancak derin.
Gül solduðunda bile, hatýrasý kalýr,
Kalplerde açan bir çiçek misali.
Ama unutma, güllerin de dikenleri var,
Ýnsan kalbi de acýtýr, incitir bazen.
Sevgiyle açan, öfkeyle kapanan,
Bu çeliþkili dans; yaþamýn özü.
Güller ve insanlar, birbirine benzer,
Hem güzel hem acý, hayatýn içinde.
Dikenler ve yapraklar, hepsi bir arada,
Gül bahçesinde insan, düþlerde yeþeren.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.