Kimse Bilmesin

Canýn sýkýlmasýn, yaban ellerde,
Ýçini aya dök, kimse bilmesin.
Sevdamýz gezmesin, çýyan dillerde,
Gizle sonsuza dek, kimse bilmesin.

Bahar geldi yine, kýrlarda gezin,
Hatýran canlanýr, her yerde izin,
Aklýna düþersem, düþmesin yüzün;
Gülüp gamzeler çak, kimse bilmesin.

Baktýn efkâr bastý, seni ansýzýn,
Hasret yeli esti, dinmiyor sýzýn,
Dokun bam teline, inlesin sazýn;
Þöyle bir barak çek, kimse bilmesin.

Sinemde volkansýn, sönmeyeceksin,
Afetsin, tufansýn, dinmeyeceksin,
Biliyorum çok geç, dönmeyeceksin;
Tüm mektuplarý yak, kimse bilmesin.

Aklým firar etti, baðrý deþtim ben,
Dereler, tepeler, daðlar aþtým ben,
Tükendi mecalim, yorgun düþtüm ben;
Dizlerimde fer yok, kimse bilmesin.

Ömür geçti, yaþým kemale erdi,
Hayat yere vurdu, gövdemi serdi,
Bakmýþsýn ki imam, selamý verdi;
Ne gel, ne kendin yýk, kimse bilmesin.

Gönlüm affeyledi, yok intizarým,
Býrak susuz olsun, solsun gülzarým,
Tenhalarda sensiz, kalsýn mezarým;
Ne gül, ne lale dik, kimse bilmesin,
Ne üzül, ne yaþ dök, kimse bilmesin!

21.04.2024
Muhittin Alaca



Sosyal Medyada Paylaşın: