Bir Işık Hüzmesi

Bir ýþýk hüzmesi vurur penceremden,
Belki gecenin en suskun saatleri,
Belki de tan yeri aðarmakta...
Ya da saatler durmuþ birer birer,
Sadece kaldýrýmlar konuþmakta...
Ve herkes o derin uykusundayken
Ben sadece yürüyorum,
Bir ýþýk hüzmesinin altýnda...
Sadece içimdeki "beni" duyuyorum,
En derin sessizliðin bile,
Notalarýný apansýzca çalan kaldýrýmlarda...

Bir ýþýk hüzmesi vurur penceremden,
Ýçimden bir "beni" alýr götürür sanki,
Toz tutmamýþ sayfalarýn arasýna...
Karýþtýrdýkça içinden bir "ben" çýkar,
Ve ikinci, üçüncü þahýslar daha...
Þu solgun sayfalarýn arasýnda,
Toz tutmamak da neymiþ,
Saatleri geri mi almýþ birisi...
Eðer bir gün olur da,
Iþýk hüzmesi vurmazsa kaldýrýmlara,
Ýçimdeki bir "ben" korkutur beni...

Bir ýþýk hüzmesi vurur penceremden,
Bir geminin güvertesinde bulurum bedenimi;
Çeviririm dümeni sonsuzluða doðru,
Ýsterim ki ufuklara yol alayým,
Güneþin bile doðmaktan çekindiði
Þu mehtaba bakayým...
Ve aydýnlatsýn bir ýþýk hüzmesi,
Önümü,ardýmý,her yeri...
Lakin korkarým, ürperirim;
Belki küstürmüþümdür saatlere kendimi,
Ufuklara yol alsam da,
Bir kaldýrým taþýna býrakmýþýmdýr benliðimi...

Sosyal Medyada Paylaşın: