Kıyıda Köşede Kalmış Satırlar

Üþüyorum,
Geceler soðuk ve ýssýz...
Palto giymek gelse de içimden
Biliyorum,
Mantolarýn hayalden ibaret olduðunu...
Bir aðacýn altýna oturup
Saatlerce gözyaþý dökmek gelse de
Ýçimin en derininden,
Korkuyorum;
Gözyaþlarýmýn donmasýndan,
Bir ömür boyu iz býrakmasýndan...

Ýzliyorum,
Hayatýmdan geçip giden zamaný,
Kaybolup giden yýllarý...
Dinliyorum,
Anýlar kitaplýðýmdan son parçamý,
Heyecanla baþlayan silsileyi,
Hüsranla biten o son dizeyi...
Ve biliyorum,
Hatýralarý,unutulanlarý,
Ve hep ukde kalanlarý...

Üþüyorum,
Daha otuz beþime varmadan
Mezar taþlarýnýn arasýnda...
Kim ne anlar ki;
Þu toprak kokusu ne güzel,
Veyahut ne acý,
Bir baþýma kaldýðým zamanlarda...
Kim ne bilir ki,
Tebessümlerin bile yalandan olduðu
Þu koca yaþlý dünyada;
Sevmek,nefret etmek bile,
Hep baþka bir zamana,
Hep kýyýda köþede kalmýþ satýrlarda...

Sosyal Medyada Paylaşın: