ezilmiþ taþýn son kýrýntýsý indim tepelere bun içinde durmadan hamur yoðuruyordu kadýnlar durmadan bebe doðuruyordu elleri çiðdemden sarý, çiðdemden olgun çiðdem satan çocuklar biliyorlardý taþ olmayý ellerinin arasýnda baþlarý düþünmeyi
ben yaðmurlu bulut bilmiyordum yaðmayý bodur ekinlere, susuz bahçelere fi taneleri yiyorduk bir yerde nohut, patates, kavun çamur bir ayakkabýydý ayaklarýmýz ellerimiz çamur bebesi bahçe gözlüyorduk kargalarý kovalýyorduk, çocuk Atatürk gibi
kanatsýz var olamayan bir kuþtuk çekirgeleri kovalayan göldü gözümüzde, denizdi yukarý deðirmenden gelen küçük su birikintisi çocuktuk..
bilmezdik özleyeceðimizi ne kadar büyürsek büyüyelim odun ateþli ocakta közlediðimiz mýsýrlarý demlediðimiz çayý toprakta toprak yoncada yonca olduðumuzu..
22. 05. 1986 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.