...............Erzincan/Ýliç toprak kaymasý felaketi anýsýna.
Zamanýn birinde bir fakir adam!
Yapar kendisine iki göz bir dam…
Samanla, çamurla kerpiçler keser;
Meydana getirir, kendince eser!
Ahrette iman der, dünyada mekân!
Ne yapsýn fakirde yok baþka imkân!
“Var benim evim de olsun çamurdan,
Yaratan korusun saðnak yaðmurdan.”
“Baþýmý sokacak, bir yuvam olsun!
Çoluðum, çocuðum az huzur bulsun…
Kýþlar çok sert geçer, baharlar sulu!
Oyulur duvarlar, yaðdýkça dolu!
Derken geçer yýllar, bina yaþlanýr!
Duvar çatladýkça bey telâþlanýr…
Çatlayan yerleri çamurla yamar!
Yine duvar ayrýlýr damar, damar!
Fakir hanesinde bir ömür geçer,
Lâkin evi bir gün gürpedek göçer!
Adam öfkelenir, duvara kýzar:
’Ne vardý göçecek be gafil duvar?
’Yapýlýr mý bu Allah’ýn seversen?
Hiç olmazsa önce, bir haber versen!
Dile gelir duvar, söyler adama;
“Haber verecektim be adam sana!
Açtýkça aðzýma, çamur týkadýn!
Çaresiz, Kalmadý benim takatim...
Sen ki, tedbirini alsaydýn çoktan!
Yýkýlýr mýydým ben böyle hiç yoktan…”
Antalya-2003
Halil Þakir Taþçýoðlu
Not: Bu manzum fýkra sitemizde ilk defa
Yayýnlanmaktadýr…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.