Buz Tutmuş Ruhum

Gecenin karanlýðýnda üþüyor yüreðim,
Tenim sýcak,ruhum buz tutmuþ...
Þu karanlýklar ki,
Omuzlarýma vurmuþ koca bir sýzý...
Þu ayýn ýþýðý vurur penceremden,
Derme çatma duvarlara...
Bir soðuk vurur dehlizlerden,
Buz tutmuþ ruhuma...

Gecenin karanlýðýnda üþüyor yüreðim,
Uzaklara dalýp gitse de gözüm...
Bilemem ayný mýdýr,
Þu banklarý, kaldýrýmlarý ýslatan yaðmurla,
Þu dizeleri, sayfalarý ýslatan gözyaþým...
Bilemem ayný mýdýr,
Her aynaya baktýðýmda gördüðüm
Þu yirmili yaþlarým,
Her aynaya baktýðýmda göreceðim,
Belki de göremeyeceðim ellili yaþlarým...

Gecenin karanlýðýnda üþüyor yüreðim,
Saatler hep on ikiyi aþkýn...
Ayýn ýþýðý vursa da penceremden
Kasvete bulanmýþ sanki perdeler...
Artýk adýna þiirler yazmaktan baþka
Neye yarar bu geceler...
Bir hikaye daha biterken
Bir þeyler hep eksik kalýyorsa,
Artýk neye yarar þu dizeler...


Sosyal Medyada Paylaşın: