BEKLEMEK İBADETTİR

Hatýrdan düþmez bir yýlýn
Herhangi bir sonbahar günüydü.
Güneþ, yine daðlarýn ardýndan göz kýrpýyordu.
Zaman, üryanlýða yüz tutmuþ,
Yapraklarý tek tek canýndan ediyordu.
Hal böyleyken,
Herhangi bir sokaðýn herhangi bir yerinde,
(Tesadüf bu ya!)
Yollarýmýz birbirine düþmüþtü.
Yüreðim, ilk kez yaþamak istercesine açýlmýþ,
Ýlk kez yoksulluðu unutup,
Ve de ilk kez zengin hissetmiþtim kendimi.
Her son bir baþlangýç olmuþ,
Týrnaklarýmý yaþamýn baðrýna batýrmýþtým.
Günler su gibi, ayrýlýða koþuyordu.
Ve daha sonra anladým ki
Ýlk kez yanýlmýþ, ilk kez aldanmýþým.
Her baþlangýcýn bir son olduðu da çalýnmýþtý, kara defterime.
Þu an çok uzaklardan,
Duyamayacaðýn kadar uzaklardan sesleniyorum:
"Hani, adýna yaþadýðýn uzak bir yere gidip,
Belki döner diye, her sabah yola koþarsýn ya!
Ýþte, ben de her sabah seni bekliyorum.
Beklemek, en güzel ibadetmiþ;
Saatlerce yola bakýp, umutsuzca geri dönüyorum.
Biliyorum, gelmeyeceksin;
Ama gelmesen de, ama gelmesen de
Ben seni beklemeyi seçmiþim!...

SÜLEYMAN ÇETÝNKAYA

Sosyal Medyada Paylaşın: