YİTİK BİR GECENİN GÖLGESİNDE

Bir baharýn tebessümüyle
Okþanmýþtý baharýn çocuksu yüzü.
Her doðan günle birlikte
Yeni umutlar saçýlýrdý topraðýn baðrýna.
Gökkuþaðýnýn bütün renkleriyle
Aydýnlýða dururdu isli dünyalar.
Artýk, hiçbir çocuðun düþleri çalýnmaz,
Her türkü kendi ezgisiyle söylenerek
Bütün yürekler iyi niyetlerini yaþamýn akýþýna býrakacaktý.
Ama gün geldi, sular tersine akmaya baþladý,
Bir hayalin dýþýna çýkamadý, bütün çabalar.
Ayný sokaklara, ayný insanlarýn
Ölüm kokan yüzleri daðýlýr giderdi.
Sönerdi ýþýklar hep vakitlerinden önce,
Körpecik yaþamlarýn söndüðü gibi...
Þiirler hep yarým kalmýþ,
Romanlar hep bitime beþ kala býrakýlmýþtý.
Varlýðý kendilerine yük olan insanlar,
Satýr aralarýna gizlenmiþ,
Muðlak bir örtüye bürünmüþlerdi.
Caddeleri mecal býrakmaz bir hüzün sarmýþ,
Kara bulutlar dolaþýr dururdu gökyüzünde.
Ay, semaya kapanýp olanlarý umursamaz olmuþtu.
O gece, o þehirde bütün yarýnlar,
Dirhem dirhem yok olmuþtu!...

Süleyman ÇETÝNKAYA

Sosyal Medyada Paylaşın: