Ey ana,
Sýska bir erguvan aðacýna sýðýnmýþým
Gözlerime isyan kokan Ýstanbul yýðýlýr
Dokunduðum yerde titreyen bedenler
Enkazýnda el bebek gül bebek a/kan yýldýzlar
Kaçamaz yuva(r) lanýr dipsiz gecelere
Düþe kalka yürüdüðüm yetimlik sokaklarda
Kirli perdelerin yüzü aðýrlanýrken
Ýnsan kýlýðýna bürünür þeytan ameli
Masumiyetin teninde kurþunsuz barut izleri
Körpe emeller hoyratça savrulur
Ki, Ýstanbul’un kanatlarý þeffaf, ruhtan daha inceydi
Daðýldým…
Çýðlýklar birikirken sözsüz yakarýþlara
Rüya olsaydý gördüklerim
Yaþadýklarým vesveseden deðil ibaret
Üþüyen yanýma mecalsiz sýðýnmak isterim
Elimde nefesim, kesemde dilsiz þiirler
Buruk serzeniþimi duyar mý kaba saba insanlar
Ey, a n a
Bu þehrin eþiðini güzelleþtiren duygular
Ýnsanýn göðsüne açýlan kapýlara yerleþmeliydi
...
Ümmühan YILDIZ