Iþýða doðrulan çiçekler gibi olmaktan tükenen bedenim... Yalnýzlýk büyütüyor gönül hanemde... Ne zaman bir çiçek filizlense umuda dair, Karanlýða açýlan bir kapý alýr onu benden sessizce... Niyet devþirmek yerine gitmek daha kolay.. Uzaklaþmak,en derinde durmak... Belki de kaybolmak... Hani bir tesselli cümlesi olsa da aðlasam... Kanatsam yine yeniden gözlerimi... Yok... Öznesi ben olan cümleler iyice tüketirken beni... Yanlýzlýðýmý haykýrýyorlar sanki... Sensizliðimi... Ey,yar/yaram..! Bir an bile olsa... Olsan yanýmda... Kanasan... Aksan gönlüme usulca... Bitirsen geride kalanýný/kalanýmý... Karanlýk kapýlarý kapatsak... Topraða düþsek bir tohum gibi... Umuda açsak...(YEP)🇹🇷
Sosyal Medyada Paylaşın:
ben YEP Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.