Hoşça kal

Tütünlü parmaklarým sallanýrken
O yavaþ giden trenlerin arkasýndan
Kül rengi istasyonu..
Belki de beklemek þiirlerin ömrünü uzatýr
Þimdi sana þiir yazdýðýmý falan düþünürsün
Utanýrým en derinden !
Kayýp gidiyor ömrüm
Tek kiþilik yolculuk biletlerin içerisinden


Kolay olsun isterdim sevmek seni
Iþýða ve sana ulaþsaydý ellerim
Oysa yaþam sýnavýndayým ben
Yalýn ayak ve sendeleyerek arýyorum seni
Bir baþýmayým
Uzayan gölgeden akþama doðru


Tek bir sözcüðün
Tek bir sözcüðün
Dönüþtürebilirdi , yaþamýn ahengini
Filizlenebilirdi anýlar
Yaþamýn sonu yok
Ve bütün günler bizim olandý
sen sustun
Susmak gitmek kadardý
Susmak yarýsý kadardý ekmeðin
Bölüþemeyen ve bayatlayan



Ýçim tepeden týrnaða Güneþ
Dýþým alabildiðince gece
Ben bu paradoksun kurbaný olmak için çok gençtim
Suskunluðun hareketsiz kýlýyor
Ýçimde kýmýldayan aðacý
Bahar gecikiyor
Ve rüzgar kanatlarýný saklýyor
Sen susuyorsun
Mevsimler küsüyor
Adýn bende; Tanrý’nýn çileli bahçesi
Hoþça kal!
Sosyal Medyada Paylaşın: