Gece

Zaman eriyor
Gevþeyen buzlar gibi çatýrdýyor
Eriyor düþlerimi ören sýcak ipek
Umut pusuda, ruhumu kesiyor
Kendimle aramda katý bir çizgi çiziliyor
Sýnýrlarý fesh ediyorum
Kendime koþuyorum
Geleceðe yol açan zamana doðru
Ve sýrtýmda yaþanmýþ yarým yüzyýlýn anýlarý
Kendimi özlüyorum
Yüzüme iþlenmiþ ,gamý,kederi ve sevinci
Arafýn içinde arýyorum kendimi
Bir kentin uzayan gölgelerinden öfkeyle kiþneyip
Parçalamak istedim
Cennetin ve cehennemin kapýlarýný


Herþey ýssýz fakat duyuyorum uykudan çýðlýðýný uygarlýðýn
Ne þafak ama!
Manifestosu yazýlýyor deliliðin
Elimde Nobel konuþmamýn sayfalarý uçuþuyor
Kudüs’e ve Roma’ya doðru
Derinliðimi eþiyorum
Sert ve sonsuz bir yol
Sonra elimde bir kesik
Dudaðýmda bir deli kahkaha
Ne þafak ama!
Ölümden önce söylenen sözcüklere yer yok
Gidenler ve kalanlar geceye selama durmuþ


Ölüyor içimdeki korkak savaþçý
Ýlktir mertliði yazýlmýþ gecemin
Merhamete yer yok
Ne kendime ne de sizlere
Kurþuna dizilen bir çürüme
Uykularýmdan çalarak yazdýðým þiirler gibi
herþey yalýn
Berrak
Yaþamak gibi
Ve bu gece birlikteyiz
Bu büyük fýrtýnada
Sosyal Medyada Paylaşın: