Hannan

Acý,
acý diyorum,
o aptal dikiþlerin izinde yama gibi
yüzüne asýp bir fýsýltýnýn kýyýsýna vuruyorlar ve
ifrit bir zamanda küçücük kalpleri, kocaman elleriyle
bir þiiri gölgesinden buruþturup harflerinden kurutuyorlar

Oysa,
yeþil incirlerin, lacivert göðsünde
güneþ mavisi saçlarýnda, ýþýk huzmesi deðil miydi
ellerin gülüþlerindeki ipek çarþaf kokusu...

kök sancýsý kayýp soluklarýn doðumunda
sesine hep yalnýzlýk d/üþüyor çocuk..
ellerin kýr çiçeði, gözerin ah o gözlerin
büyücülerin, bölücülerin elzem dürtüsü
deðiþmiyor zaman,
deðiþemiyor çocuk bilmiyorsun

ah Tanrým
çocuk diyorum, çocuklar diyorum
kanlý, canlý bir düþün sesinde ölüyorlar
kusturulmuþ çýðlýklarý, küstürülmüþ hayalleri
deðil eskisi gibi.. hiç deðil.. deðil hiç

yaðmurlu bir günün akþamý iliþmesin kimse çocuk yanýma



Tanrým,
duymayýþýn diyorum öldürüyor, öldürüyor beni..


~°~
~°~
~°~





Sosyal Medyada Paylaşın: