YÜREĞİM YOKLUĞUNDAN SEN GERİ GELSEN...
Yokluðun büyülüyor uzaklarýn ardýndan...
Kaybolan yýldýzlar gibi her vakittir semaya bakarken,
Sarý yapraklarý uçuþan aðaçlarýn derin yalnýzlýðýyla,
Uðultulu gökyüzünden sabýrla beklenen yaðmur kokusuyla
Özlemin bitmez!
Þafaklar kol gezer ölümlü birer gölge!
Gün ýþýðý kabus!
Kanlý ellerinden yüreðime hapsedilmiþ ise aþk.
Karanlýðýna çok gücüm yoktur doðrusu.
Kollarýn yemyeþil çiçekler sarmýþ
Gözlerinde ufak masumene bir gülümseme.
Uzak ülkelerden susuz göçmenler misali
Soðuk kýþ geceleri hep senin yüreðinin ateþleri içerisinde.
Ruhum sessiz duyulmaz çýðlýklar ,
Bakýþýn kenetlendiði ardýmýzdan gelmez ölüm eþiði,
Geçmiþin çocuksu koþturmalarýnda her gece ki aðlayýþ .
Sonsuzluðun fermaný yýldýzlara,
Söðüt aðaçlarýyla sarmalanmýþ aþk yurduma,
Nasýrlý elleriyle ekmek davasýndaki anamýn dökülen her damla.
Yokluðun öyle hazin!
Gecelerin feryatlarý bitmez!
Saatler kol gezen eþkiyalar gibi sokaklarý inletmez,
Uzanmýþ karanlýðýn anlatacaklarý hiç de bilinmez.
Yüreðim hapis!
Uçuþan kuþlar sahipsiz!
Yarýný belli olmaz yeni doðacak bebekler senden habersiz.
Sana gel desem bir vakit:
Susmuþ gözlerim dile gelse,
Ömrüme adadýðým al gülüm dirilse topraðýn.
Ne olur geri gelsen sen!
Konulmuþ topraðýn ölüm sonsuzluðundan
Habersiz yüreðimden son kez öpüversen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.