ıslaksız yağmurlar

çýkmaz bir rüyanýn
en görülmeyen yerinde. patika bir yola çýkýyorum
gözlerimin takip ettiði o soðuk insan yaralarýna doðru.
burasý. gidemediðim yüzlerce nehir kenarý
yeþili bitmiþ ayaklarýmýn
hissettiklerim hoþlandýðým þeyler deðil
dertli bir dað kekiðiyim
devam ediyorum kokmamaya.
külleri kalmýþ o köklü aðaç. yapraklarýna üzülüyor
ben oturmuþ. rüzgarýn bana getirdiklerini dinliyorum
topraktan kuþlar
yaðmurdan çiçekleri seviyor. aðýzlarýnda kurumuþ bir yýðýn gökyüzü.

hiç görülmeyene muhtaç oluyorum
en bilinmeyene

insan olduðumu unutuyorum
ýhlamurlarý aðýrlayan derin çukurlar taþýnýyor kalbime
içimde büyüyemeyen o tanýdýk bitkiye aðlýyorum
bir vadi oluyor gözlerim
zehir zemberek. az önce yaþamaktan yorulduðum
ellerimin içinde büyüyen bir felaket
boynumda. gecenin bir baþýnalýk rengi
hissetmekten öte
keskin bir karanlýða öylesine düþüyorum
yakalandýðým bu son. son deðil

koyulaþýyor yol
omuzlarým ufak bir tepe
aþýyorum kendimi

nehrin karþýsýnda
bir güneyli esmer kýz. gülümsüyor
çekik gözlü kalbiyle sesleniyor
görebildiðim kadar duyabiliyorum
duyabildiðim kadar iþte
adýnda nihayete ermiþ bir güzellik
aðaca duruyor
sese duruyor
kalbe iniyor
kanýnda maviyi andýran bir kýrmýzý

çýkýlacak bir rüya deðil bu
uzanýlacak hiç deðil
yüzüm sarmaþýðý olan bir duvar
oturmuþ. gözlerimin kenarýndaki yaþlarý seviyorum
avuçlarýmda
saçlarýmýn hüznü

.





Sosyal Medyada Paylaşın: