ŞEHİT ZABİT ZAHİT BEY

Bin sekiz yüz seksen ikide geldi dünyaya,
Teðmen girdi Zahit, Seyyar Jandarma Alaya,
Sonradan, Atmýþ Ýkinci Piyade Alaya,
Çanakkale’ye doðru, geçti büyük davaya.

Þiranlý Yetimoðlu Mustafadýr, babasý,
Gümüþhane Þiran’da ailesi, yuvasý,
Görevlerinde, üstün baþarýlý olmasý,
Beklenendi hep, takdirnâme, ödül almasý.

Çoðu birlikler plânsýz, çoðunda karmaþa,
Biri Enver idi, diðeri yabancý bir paþa,
Zahit’in birliði de onay aldý savaþa,
Üsteðmen olarak, üçüncü bölükte, baþa...

Atmýþ Ýkinci Alayla, Kerevizdere’de,
Birinci Tabur ile Þehitler Tepesinde,
Üçüncü Bölük ile çetin muharebede,
Çok kayýplar verdi Bölük, yakýn siperlerde.

Altýn baþlý, yakýþýklý, hem de selvi boylu,
Hem çalýþkan hem yiðit, yüreði sevgi dolu,
Genç yaþýnda bir örnek, Hazreti Osman huylu,
Peygamberin de övdüðü, Türk oðlu Türk soylu.

Günler, haftalar, hele bir de zâlim geceler,
Bütün Alay durmadan, hep Allah’ý heceler,
Baþkomutan, Zahit’in bölüðünü inceler,
Israrlý yüreðiyle, siperler ele geçer.

Ününe ün katmýþtýr, yaptýðý baþarýlar,
Türk askerindeki o, ileri haykýrýþlar,
Cennete girmek için, baþlamýþtý yarýþlar,
Kesti ümitlerini, o düþman haþarýlar.

Nereden geldiði belirsiz Hurra nidalarý,
Birbirine karýþmýþ, süngü þakýrtýlarý,
Kör mermiler aydýnlatýyordu yamaçlarý,
Rüzgârda dalgalanýyordu sarý saçlarý.

Hep bölüðün önünde, alev alev gözleri,
Bölüðüne dediði, hep ‘ileri’ sözleri,
Farketmedi yakýnda, mayýnlarýn izleri,
Patladý hain mayýn, toprak oldu yüzleri.

Karýsýna yazýlmýþ bir mektup çýkýverdi,
Bir isteði vardý ki, yürekler yakýverdi,
‘_Þehitlik yeter bana!’ demesi yankýverdi,
Karýsý, sözlerini taç edip takýverdi.

Bir tutam da saç çýktý, baþý gibi sapsarý,
Nadide’sinin armaðaný, o altýn sarý,
Yanýndaydý, Peygamberle bütün Ensar’ý,
Canlarýyla onardýlar, Zahitler hasarý.

Aðýr yaralanmýþtý, vücudu kan içinde,
O halde izliyordu, bölüðünün içinde,
Son nefesinde de, gülümseme içinde,
Saadete eriyordu, erenler içinde.

Yüreðin yüreðimizdir, ey þanlý Zahit’im!
Görev sürdürülüyor, plânýnla zabitim!
Güzel Rabb’im diyor ki; ’öylece gel þehidim!’
Kul EÞREFÎ okur yazar, buna da þahidim.

EKREM GÜRER (YOZGAT 2001)

Sosyal Medyada Paylaşın: