şiirin dantesi. kavaklar

dün gece
saatlerce þair olmaya çalýþtým Martha
olduðum tek þey
sararmýþ. o son kavaklar oldu
siyaha yakýndý saçlarým
ellerim her zamanki gibi ellerini seviyordu
mutfaðýn en kýþ zamanýydý
hýrkamýn en zalim sarýlýþý
boþluðum ilk boþluðunu yaþýyordu
kesintisiz ölebilirdim. ölmeseydim
terk edilmiþ þarkýlar
pahalý insan kelimeleri
caiz olmayan düþünceler
altmýþ kiloluk bir dramdým
bunu yalnýzca kavaklar bilirdi
bir de sen
hakkým olmayan bir aþkýn haklý özlemini yaþýyordum
gülüp geçemediðim. aðlayýp da susamadýðým imkansýz bile sayýlmayan çelimsiz varlýðýmýn en uzun cümlesiydim
beni aðaçlara anlat Martha
beni aðaçtan insanlara
bir pencere çiz
kalbini sonuna kadar açmýþ olsun
soðutulmuþ çiçek kokularý girsin soluðumdan içeri
sevgili yüreðim
can oymam
bileðimde minik bir serçesin þimdi
tanýyamýyorum kendimi
yanaðýma götürüyorum sýcaklýðýný fincanýmýn
taarruza uðruyor bedenim
durmadan yavaþlayan þair olma çabam gibi asýlsýz
vazgeçtim Martha
her þeyden vazgeçiyorum
serinlemiþ bir odada
üþümüþ ayaklarým
parmaklarýmýn ucunda mor sümbüller
yüzüme vuruyor yaralý bir çiçeðin tükenmiþ kokusu
o kadar çoktan hissediyorum ki bazen
afedersin diyemiycem.
eklemlerimin çatýrdadýðý bir dönemde olabilirim
utanmak. gülümsetiyor bazý yangýnlarý
amacýnla doðmak varken
yüzünle devam etmek
yolun ortasýnda uykunun gelmesi
bi acaip hüzüntü
caným Martha
kýþlýk ortancam benim
papatyalarýn canýný yakmak gibi bir niyetim yok
üzülme bu kadar
hem de bu gece

...






Sosyal Medyada Paylaşın: