Düştüm.
Düþtüm...
Bu kez,
cýlýz dizlerimle çimlerin üzerine deðil,
bir uçurumun dibindeyim.
Bu kez,
sadece dizlerim kanamýyor
ve üflemiyor artýk dizlerime annem.
Ve;
Kabuk baðlamayacak artýk yaralarým.
Paramparça her bir yaným.
Yara bere içinde
bir uçurumun dibindeyim.
Kaným boþalýyor bütün damarlarýmdan.
Taþlar kýzýla boyanmýþ
ve un ufak olmuþ iki yüz altý kemiðim.
Son kez bakýyorum düþtüðüm uçuruma.
Taþ bir kovukta bir kartal yuvasý
ve henüz uçamayan
cýlýz kanatlý iki yavru kartal.
Kulaklarýmda ise hala düþüþün uðultusu
ve vadide yankýlanan o ses var.
Kaným pýhtýlaþmaya baþladý daha üçüncü dakikada,
uçurumun dibindeki çiçeklerin yapraklarýnda.
Bir dere alýyor.
Býrakmýyor kan kokusu almýþ
sinsice yaklaþan çakallara
benden arta kalanlarý.
Sol bacaðýmýn
az ilerisinde yüzüyor sað bacaðým.
Beyaz gömleðimin kaný yýkanýyor
yeþil köpüklü sularda.
Çýplak gövdeme yapýþýk kollarým
ve baþým boynumdan kopmamýþ henüz.
Donarken bakýþlarým,
feri sönüyor gözlerimin.
Göz kapaklarým ise hala yarým açýk
ve gülümsüyor dudaklarým.
Bir kaya parçasýna asýlý kalmýþ yüreðim.
Az sonra anne kartal
pençeleriyle sýmsýký yüreðimi kavrayacak
ve kopartýp sivri gagasýyla
yüreðimi küçük parçalara ayýracak.
Sonra yavru kartallar büyüyüp
yüreðimi bulutlarýn üzerine taþýyacak...
Bulutlar...
Gök gürültüsü...
Ve; yaðmur seyreltiyor her yerden kanýmý.
Kartallar yüreðimi,
balýklar etlerimi,
sular ise kanýmý temizliyor.
Derede balýk,
gökyüzünde kartal,
deryaya akan su.
Ve; eski bir maziyim ben artýk... @_ahad____
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.