Nepal'in sonu.

kendime ufak bir bavul düþünüyorum
salaþ bir yolculuk
hoþ düþünmek olmasa
ben kim oluyorum
ya da kime deniyorum
bilmiyorum
geç fark ediyorum. iki göðsümün arasýnda duyarlý bir aðrý
ya da bir deðiþik ses
kalbim. anlatýlmayacak kadar anlamsýz geliyor
aklým sýrtlanamýyor hiçbir þeyi
tam da bu yüzden
kýsa kesiyorum kendimi
gün. baðrýmda batýyor
kýzýla dönüyor her þey

sonra
mesafeler
bizim turunç bahçelerini sevmeye geliyor
kurutulmuþ bir yaðmur var ceplerinde
hafifletilmiþ bir bulut
gidemiyorum.

salondan mutfaða geçiyorum
bizim tavada þýmartýlan zeytinli omlete dönüyor her þey
kalmak için bahane arýyorum.
kaçmak için bir yer
Nepal’in irmikli kurabiyesini düþünüyorum. bir çöregin susamlý hikayesini
havuçlu kekin bi maðarasý olduðunu ve içinden çýkan haylaz çocuklarý
gün. gül reçelini andýrmaya baþlýyor sonra
olmayacak þeylere inat
halamýn taze kurulmuþ masasýnda bir dal ýhlamur oluyorum
komþunun balkonundan sarkan cansýz bi begonvil


gülümsüyorum
aðzýmýn kenarýnda kirli bir kedi
kendimi biran. ölmüþ zannediyorum.


sonra. bavulun içindeki yolculuk olsam
ve hiç düþünmesem. diyorum


zaten
son gibi bir þeysin Nepal
deðil. aslýnda
her þey ne kadar da son

.





Sosyal Medyada Paylaşın: