EZBERİMDE KALAN SON

Bak doktor,
Þimdi bana söyleyeceðin,iyileþtirilmiþ hiçbir hal ve durumu,
Asla kabul etmiyorum,etmeyeceðim ilk önce bunu bir bil.
Bazý þeyler senin bildiðin gibi deðil...
Çok aðrým var,evet.
Göðsümde ayaðý takýlan ve bir türlü yerinden kalkamayan kötürüm bir sýzý var
Ne olduðu belli deðil.
Sýrtýma vuruyor yatamýyorum,
Yorgunum,uykum var uyuyamýyorum.
Acýyý hafife alýp,sýzýmý seviyorum geçmiyor,
Bir intihar mektubunun satýrlarýný ýslatan ezberine sokulup,arada kalan hatrýmýn canýný okuyorum yetmiyor.
Aynalarda bana gülümseyen umudun yüzünü okþamak için elimi uzatýyorum,takatim kendini yere býrakýyor.

Doktor,
Ýçime tam da bu saatlerde;kemaný kýrýk makamlarýn ýssýzlýðý yerleþiyor.
O ýssýzlýðýn içinde yerden topluyorum,kapalý kapýlar ardýnda kalan taþa sýkýlmýþ yumruðumu,
Ellerimle yüzünü örtüyorum,dokunulmamýþ heveslerin peþine düþen öksüzlüðümün,
Erken vazgeçiyorum;büyük inançlarýn yüksek daðlarý dize getirebilecek gücün,oluruna ihtimal vermesinden.

Doktor,
Solumdaki kadýn acýdan sabaha kadar kývranýyor.
Bazen çýðlýklarýný duyuyorum,bazen de duymamazlýktan geliyorum.
Tam uykumun iþtahý kirpiðimde kabarmýþken,
Mahrum kalýyorum gecenin saðýrlaþtýran dingilliðinden.
Hýrslanýyorum ama kýzamýyorum ona.
Pek anladýðýný zannetmiyorum,yine de bazen kendi yaralarýmýn üzerinde,topuklu ayakkabýlarla nasýl yürüdüðümden bahsediyorum ona.
Onu ayný duyguyla,ayný acýnýn tepesinden yüreðime düþerken,
Kaç defa hayatta kaldýðýma inandýrmaya çalýþýyorum.
Ýnsan bazen durup,herþeyin olacaðýna varmasýný beklemesi gerekiyor.
Bu biraz cesur bir hamle aslýnda;ortada kalýr, kendini kayýrmazsan,
Kim vurduya gitmen kaçýnýlmaz doktor...

Doktor,
Beni kim,neden vurdu doktor?
Söylesene,saçlarýmdaki mevsim neden köklerinden dökülüyor?
Sanki biraz da avuçlarým soðuk terini týrnaklarýmýn üzerine kusuyor.
Neden doktor?
Neden acýmýn bulantýsý hep karanlýðýn üzerime çöktüðü saatleri kolluyor?
Sanki karanlýðýn ahý yastýðýma düþmüþ de,
Uyusam,nefesime diþlerini geçirecekmiþ gibi göðsümde hazýr olda bekliyor.
Bak,bak dün diktiðin yerden,yine bir sýzý kendini iliklerime akýtýyor.

Doktor,
Bu yaralar,bana hiç iyileþmeyekmiþ gibi geliyor.
Eteðine tutunup kaldýðým zaman da zaten ortalarda yok,hiç gözükmüyor.
Biliyor musun doktor?
Gözlerini benden sürekli kaçýrarak cümle kurman,bana çok komik geliyor.
Ne bileyim sanki;tüm olmazlar mücadelesinin sonuna geldiðimi biliyormuþda,dilinin altýnda bunu gizlemeye çalýþýrken;korkakça “benden duymuþ olma”der gibi iþte...

Korkma doktor,biraz cesur ol.
Ayýrsan þuradan içimi ikiye,kimsenin ruhu duymaz sen rahat ol.
Çekip koparsan ruhuma sýkýþan kirli tamponu,önünde kimse durmaz,bundan emin ol.
Býrak doktor, býrak aksýn birikintisinde korkuya saplanmýþ gizlenenlerim.
Seninle konuþamadýðým meselelerin hepsine yolu gösterdim.
Yolunu bulamaz,daðýtýr,bulaþtýrýrsa zehrini nefesime,
Sen gerekeni yaptýn,artýk aradan çekil.
Böyle bir sondan kimse,kimse mesul deðil...
Deðil doktor.
Sosyal Medyada Paylaşın: