Tutuşan yapraklar

o’nlar
yalnýzlýðý kulaðýna dayamasa ve
yalnýzlýk çýnlamasa baþka þehirde...





acýnýn gölgesine deðen kavgada öptüm denizi
billur gibi akan ýrmaklarýn yangýn tozu
gözbebeðimin içinde
gün mü soluyordu yoksa
rengi bu muydu seviþmenin
hazin yapraklý sonlarýn
uzaklýðýna







gece
aðýr aðýr ilerlerken baðýrdým güneþe
ruhumu ayýkladým gülkurusu anýlardan
ve bir kere daha eskidi zaman
boþluk ilhamýma gelen müjdelerin çocuklarý
size yalandan
ertelenmiþ bir ay’dan
bahsetmezdim oysa
býrakýn ellerinizden düþe kalkan
yazgýlarý






canýmý kesen orman tutarken soluðumu
duygularým iki büklüm topraðýn altýnda
ki;
beyaz bir tohum açýyorum
dinlemez mi zeytinler
dinlemez mi kýyýda tek baþýna tekneler
sabah saçlarýný örerken ölümün
ceylan baþlý türküler
sürgünüm aslýnda
denize...
sürgünüm dört mevsim
rüzgara...






biliyorum
rahatý kaçýyor gökyüzünün ve kuþlarýn
taze omuzlarý taþýdýkça daðlara
sessiz kalýyor dilimin ucunda
yürüyen gölgeler
ki,
karanlýk bir odanýn içinde dans eden ruhum
sanki ýþýk parçasý
ama ben
bana sallayan elleri bilirim
hep sonralar doðar

küçük bir serçeye kýyarým


...

Sosyal Medyada Paylaşın: