KARABULUTUM

Tutmak isterdim usulca, üstümde gezen kara bulutlarý.
Ýncitmeden, suyunu çýkarmadan ve daðýtmadan gizemini.
Evimin perdesini aralar gibi,
Parmaklarýmla daðýtýrdým yoðun sislerini
Güneþ rahatça süzülsün diye.

Varlýðýndan rahatsýz deðilim karabulut.
Yeterki güneþten mahrum býrakma beni.
Sonra istersen ýslatýrsýn bedenimi.
Saçaklarýmdan çaðlayanlar,
Hatta içinde boðulacaðým yaðmurlar yaðdýr istersen.
Bir damla suda yok olmaz umutlarým.
Okyanuslarda nefessiz kalmaz ciðerim.
Fýrtýnandan ürpermez yüreðim.
Þimþekler ve yýldýrýmlar öldürmez beni
Gürültünden titremez içim.
Fakat güneþimi alýrsan göðümden,
Ýþte o zaman ben bir hiçim.

Çünkü ben zaten, kara bir bulutun patlamasýnýn ardýndaki enkaza doðdum.
Ýlk bakýþýmda þimþekleri gördüm.
Ýlk lokmamda, senden bir damla indi mideme.
Çamurlu su birikintilerinin içinde emekledim.
Çünkü ben su diye, senin yaðdýrdýðýný içtim.

Ýþte bu yüzden karabulut,
Ýstersen göðümde mavilik býrakma ama
Boþluklarýndan süzülsün bir ýþýk hüzmesi.
Ben onu bulurum.
Ona tutunurum.
Onunla yaþar ve yaþlanýrým.
Sonra sen istediðin kadar karart göðümü.
Ýstediðin kadar yað.
Nasýlsa mavinin nasýl bir renk olduðunu biliyorum.










Sosyal Medyada Paylaşın: