Koyu mavi sularda, Bir kuþ kadar küçük, Þuracýkta duran sandal, Ondan ne kadar büyük... Karanlýk þu mehtapta, Yönü nereye dönük, Bilinmez, bir sis bürümüþ, Sanki ýþýklarý sönük.
Yaklaþtýkça büyüyor, Bir acý ses veriyor, Hafif hafif bir rüzgâr, Hiç durmadan esiyor, Ufak tefek kâðýtlar, Yanýmdan uçuþuyor, Enginlere doðru, Bir toz bulutu yükseliyor.
Karþýdan parýldayan ýþýklarýn, Hepsi de el ele... Ufuklarda birleþmiþ, Þu gökteki yýldýzlarýn... Deniz, uyuyan semâ gibi, Hepsi de sessiz sessiz... Birden karanlýðýn içinden, Çýkýyor o sevimsiz. Bir sarhoþ gibi, Ürperten nârâlarýnýn, Yayýlýyor dalgalarý, Tâ derinliklere... Bir hülyâdan uyandýrýyor, Bakýyorum göklere, Alay ediyor sanki, Yýldýzlar benimle.
Bu ne telaþ, bir þey mi oldu? Neden coþtu birden? Dalgalar kýyýya vurdu. Yaklaþmýþ, karþýda, Dað gibi bir gemi... Sarmýþ çevreyi, Bacadan çýkan sisi, Sarýlýyordu boðazýma, Aldýrtmýyordu nefesi. Hele çýldýrtan düdük sesi, Kaldýrýyor kýyýlardan, Bir bir herkesi.
Habersiz, su gibi, Akýp giden zamandan, Koparýyordu, bir fýrtýna gibi, Engin denizlerden, Yüksek göklerden, Þuracýkta kurduðum, Renk renk hülyâdan, Uyandýrdý Eþrefî’yi, Mehtapta bir gemi...
EKREM GÜRER (1983 ÝSTANBUL)
Sosyal Medyada Paylaşın:
EKREM GÜRER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.