Aşk

Tastan yediðimiz aþ,
Kaderden çektiðimiz Aþktýr bizim.
Adýmýz Mecnun deðil,
Yusuf deðil,
Ýbrahim deðil,
Adýmýz Çöl,
Adýmýz Kuyu,
Adýmýz Ateþtir bizim.
Kim bilir?
Kaç gönülde,
Kaç vücutta ‘’seni seviyorum’’ diyebilmenin yanýlgýsýydý aþk,
Yitip giden yalnýzca yaþananlarken…
Aþk diyorum!
Her kalbe misafir olmaz.
Kalbini duyana,
Kendini terk etmeyi bilene uðrar aþk.
Öyledir;
Bir avuç duaya,
Bir gönül sýðdýrmaktýr aþk.
Biliriz ki lütfundur bu imtihan Ya Rab!
Bu yara!
Bu hüzün…
Yaralýyýz,
Hüzünlüyüz!
Bizi senden baþkasýna muhtaç etme!
Bu ömür sanadýr, yazan sensin, yanan biz.
Yüreði küle dönmüþ kullarýna ferahlýk ver Ya Rab!
Saadet ummanýndan bir düþ iþte bizimkisi...
Ey ucu bucaðý olmayan aþk!
Sürdüðün çöllerde kuruttuk gözlerimizdeki yaþý.
Ne vuslatlar verdik kuyularda,
Yatacak yerimiz yokken…
Ne ateþlerde küllenmedik,
Daðýlmadýk,
Güllendik…
Öyle basit deðildir aþk.
Olmamalý da…
Gönlümüzde yanan koca bir imtihandýr aþk,
Sýðmaz kaleme, kelama,
Susturur maþuðunu.
Sustuk...
Peygamber buyruðuyla sustuk,
Çünkü ‘’Az konuþmak imandan, Çok söz nifaktandýr’’ diye buyuruyordu efendimiz.
Ve Aþk,
Ýmtihana itimat etmektir.
Amadeyiz…
Sustuk, Susuyoruz, Susacaðýz Ya Rab!

24.03.2018

Sosyal Medyada Paylaşın: