SENİNLE BİZ ANLAM KAYBINA UĞRADIK

Sevgilim,
Benim sokaklarýmda kuþlar yalnýz uçar
Seni kendimle bir bütün yapsam o kuþlarýn caný yanar.
Üzgünüm zaten olan biten her þeye,
Çok da kýrgýným insanlar âlemine.
Beni býrakýp gidebilmiþ herkesin aklýndan þüphe ettim,
Sonra döndüm bu yüzden kendimi kendimden ettim.
Lazým deðildi süslü cümlelerden kurulmuþ sevgiler,
Benimle kaldýrým taþýna oturmuþ bir yâr,
Gözleri umutla gülen bir anne ve yüreðimde ki buzdan kalelerini eritecek bir hâr.
Tanrýda anlamaz belki bu yokuþlu yüreði
Çekip bir köþeye bükmez kulaðýný zamanýn
Hiçbir bir Livaneli kitabýný bitiremememekten
Ve güzel olan her aþkýn ertesi günü yitirilmekten suçluyum,
Belki de bu yüzdendir tanrýnýn intikamý.

Ölümü gösterip aþka razý eden adamlardan çokça geçtim,
Yaþlandým ama yaþýmý bile göstermeye cesaret edemedim.
Otuzundan sonra ömrün,salý’dan sonra ise haftanýn ne kadar hýzlý tükendiðini þimdi anladým.
Daha çocukken okul kantininde sýrayý bozmuþ çocuklardan biriydim,
Belki bu yüzden pek sevilmedim.
Belki de hiç dinlemediðimden aklýmý, yüreðimle mert olmayanlarýn diþlerinde ezildim.
Ziyade olsun dediðim her sofradan ziyadesiyle ayrý düþtüm.
Sevgilim þimdi ben neyim; Doðu’da bir tünele adýmý vermiþler gibi midir ölüþüm?
Bu tütün bu yarayý kesmez dediðim bir anda,
Þahdamarýmdan yakýn olan tanrýya sesimi duyuramadýðýmda
Anlam kaybýna uðradýk
Ýþte bu yüzden artýk aþkýn neresinden dönsek hârdýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: