ÇOCUKLUĞUNA YETİM KALBİN ÖLÜM GERÇEĞİYLE SÜRÜKLENİŞ HİKAYESİ...
Terk edilmiþ bir çocukluðun kýyýsýndayým gözlerim kapandýðýnda
Zamansýz küçülen gökyüzünün ayak sesleri eþliðinde
Ayak bastýðým topraðýn
Ýçimden atamadýðým sönmüþ yalnýzlýðýmýn.
Susmalýydým belki
Geçen zamanýn ötüþen geçmiþin karanlýk kuþlarýnýn eþliðinde
Tükenmiþ, dizlerimin üstüne her çöktüðüm kanlar içerisinden
Sanki delicesine esen rüzgârlarýn sallantýlarýnda kaybolur gibi
Titreyen yüreðimin kýpýrtýlarýna katlanmaya çalýþýr gibi!
Eski dostlarýn hayallerini anýmsar gibi!
Yoksullukla taþlanmýþ yýrtýk elbiselerle koþtuðum o güzel maziyi.
O vakitler ateþler içerisinden sayýsýz gecelerce terlere boðulurken
Yanýmdan ayrýlmayan tek dostum
Anam gibi!
Uçuþan yapraklarý ne çok severdim o zamanlar?
Sonbahar zamanlarýný,
Elimde eski bir çantayla sürüklenirdim okul yollarýnýn
Her sabah fýrýndan ilk çýkan simitlerden yemeden duramazdým
Ufacýk boyumla babaanneme sarýlmayý ne çok isterdim?
Tutamazdým elimle büyülü zamaný!
Bir toz perdeyle geçip gidecek olan ölüme hayatý,
Anlamý yok gibi geliyor hüzünlerin,
Geçmiþ zamanýn ýþýltýlarý sönmüþ gökyüzünden kaybedenlerin,
Anlaþýlmaz sýzýsý kalbin içerisinden kesip geçenlerin.
Esaretin hançeriyle
Gündüzle geceyi,
Yaþlarýna mani olunamayan hislerin sürüklediði izleri,
Doðduðum sokaðý,
Baþucumdan ayrýlmayacak sandýðým insanlarýn,
Zamansýz ayrýlýklarý,
Belki hiç unutamadýðým tek sevdiðim çocukluðum,
Ruhum,
Sözcüklerin düðümlenmiþ son duraðý Didemin ilk aþký!
Öylesine geçip gitmiþti iþte geri gelmemek üzere!
Sözler ne kadar fani?
Ya büyüsüne hap solunmuþ çocukluk?
Bir masaldý geçip gitti!
Tükenen cümlelerin
Sahibi bilinmez zihne yansýyan düþler sillesinin
Hatýralarý acý ruhumdaki yara izlerinin
Konuþmak faydasýz!
Sönmüþ volkanlarýn ardýndan utangaç güneþin çýðlýklarý
Anlamsýz!
Suskunluða gömülen duygularým,
Konuþmaktan ölümsüz yemin altýndaki aðýr cezalý dudaklarýma
Çok þey var anlatacaðým yaþadýðým çocukluðumdan ne kaldýysa?
Þimdiyse uzun geceler boyunca kapkaranlýk þehrin
Zihinleri çarpan seslerine karýþýp
Ansýzýn yeniden kendimi bulacaðým
Þimdi kimsesiz doðduðum sokaðýn!
Kapanýp kaldýrýmlarýna iþte yine ben deyim aðladýðýmýn!
Sesimi duymuþ mudur sizce?
Uçuþan tozlarýn
Sevdiðim aðaçlarýn savrulan yapraklarýn
Sarýlmak, öpüp koklamak geliyor milyonlarca kez.
Yapamýyorum!
Zamanýn eskittiði kýrýþýklarla boðulmuþ beden de hapistim!
Ellerim konuþsalar neler derdi?
Ya eskimeyen gözbebeklerim?
Hatýrlatmýþlar mýdýr eski beni?
Öylesine özlemiþim ki sizi,
Topraðýma gömdüðüm sevdiklerimi,
Birlikte koþturduðum kardeþlerimi,
Ýlk ve tek yüreðimin sahibini!
Þimdi dermansýz hastalýðýn pençesinden
Nefes almaktan aciz bedenim
Titreyen kalbimin son kalan hislerdir dökülen.
Yarýn belki hayatta olamayabilirim!
Son kez sokaðýmý buluþmak ki
Büyüklerimden yadigâr doðduðum ruhu
Aldýðým nefesin kaynaðýný.
Oysa hala çocuðum ben!
Deðiþmedim asla!
Yaramaz, duygusal, utangaç, þiirsel.
Hapsolmuþ yaþlý bedende ölümüdür beklerken
Dakikalar yolculuðun hisleriyle silinirken
Þimdi çocukluðuma son bir vedayý ne çok isterken
Kapanmýþ cansýz gözlerim
Durmuþ bir daha atmaz kalbim
Bir daha görmez gözlerim
Ölüm sessizliði yaralar çocukluðun gömüldüðü kalbim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.