NOKTA!

Yolcuyum,
O’nda…
O’na…
O’nunla!..

O
seyrediyor bende;
beni, benimle!..
Urûc ediyorum semâma!..

“Kalb”ime, “RUH”uma, “sýr”rýma,
“hafî”me; “ahfâ”da!
Hiç oluyor insan;
Hep oluyor O!..
Seyredilen ve Seyreden!..

“Kalb”imle düþünüyor,
“nefs”im!..
“RUH”umla Esmâyý seyrediyor…
“Sýr”rýmla müsemmayý görüyorum…
“Hafî”de yalnýzca “ben” varým diyor!..
Hitabý iþitense, “Kendisi”!..
“Ahfâ”da…
Hiþþþt!
Dur ve sus orada!

O evren!..
O, âlemler!..
O,
“RUH” adlý melek!
O’nun da “Nefs”i var…
O’nun da “Kalb”i var!..
O’nun da “RUH”u var!..
O’nun da “Sýr”rý var!..
O’nun da “Hafî”si var!..
Ve “Ahfâ”sýyla;

NOKTA!
NOKTA, evren!..
Evrende nokta, ben!

Nokta, mahlûk;
nokta yaratýlmýþ!..
Noktada bir hiç olan ben;

fakîr,
garîb,
âciz,
muhtaç!..

Nokta,
Yaratan’ý tespih etmede;
milyarlarca organý
yüz milyarlarca diliyle…
O’ nca.

Sosyal Medyada Paylaşın: