KİMSE YOK MU?

Ýçim bulanýk bir su.
Yüzüm, bir þehrin dipsiz kuyusu.
Ruhumda solmuþ birkaç çiçek...
Ölenlerin isimleri avucuma yazýlý,
Karþýmda binlerce sebep.
Ve ellerimde yarýna uzak bugünüm.

Sormadým kimseye bu karanlýðý!
Burada güneþ vaktinden önce doðmaz mý?
Kim yaktý bu çýðlýk ateþini?
Kimlerin ayak izi var üzerimde?
Doðmamýþ bir bedenin elleri çaðýrýyor beni.
Neden aðlýyor herkes?
Bir ben aðlýyorum sanýrdým.
Karanlýkta kalan yarýnlara...

Kaybolmuþ bir bedende yaþýyor umutlar.
Doðrular hizasýný kaybetmiþ çoktan.
Yarýnlar da saklanmýþ, oyun mu bu oynanan?
Kimse konuþmuyor bu kabusun sonunu.
Ne geçmiþe bir bakýþ,
Ne geleceðe bir selam...

Akýl terk etmiþ bedenlerin süsünü,
Bedeller ödeniyor ve ödenecek...
Sahi kimse duymuyor mu bu çýðlýðý?
Herkes nerede?
Kalp periþan, kalp biçare...

Artýk baþka bir yola hazýr mýsýn?
Çetrefilin son bakýþý üzerimde.
Umutsuzluk sýyrýlmýþ akýyor dizlerimden.
Geri dönemeyecek gibi giyinmiþ her bir yaným.
Sebepler çýkmazýndaki son sesleniþim.
Düne, bugüne ve en çok kendime...

ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN

Sosyal Medyada Paylaşın: