HÜZÜN KOKAN YAĞMURLARINA (ANNELERE) ADANILAN ŞİİR…
Hasret hüzün kokar mevsim yaðmurlarýnýn ardýnda
Yollarýnda kaybolurum
Kimsesiz bir sokak çocuðu gibi
Geceleri bebeðini ninni eþliðinde sallayan vefalý bir anne gibi.
Hüzün kokardý mevsim yaðmurlarý
Kaçamak ölümdür bekler kimilerini
Saatler yýðýlýrken kaldýrýmlara
Elinden tutamadýðým kayýp eski sevdiðimi hatýrlatýrcasýna.
Hüzünlü aþklarýn sahipsiz kalpleriyle terk edildiði acýlý gecelerin sabahlarýnda
Yüreðimde kanayan acý,
Ruhumun kenar sokaklarýndan gelen topraða gömülen sevgilinin çýðlýklarý.
Hepsi yankýlanýr hep içimde.
Adýný koyamam, içimdeki fýrtýnalarýn hiddetiyle kanayan düþüncelerime gem vuramam elbet
Sarsýlan rüzgârýnda kanatlarý koparýlmýþ papatyanýn çektiði acýyý anlatamam
Kelimelerim müebbet kederlere yýðýlýr, suskun.
Boðazýmdan hicranýn bitmez sesleridir düðümlenir.
Korkulu dünyanýn bilinmez þehirlerinde nedendir hep hüzünle yüklenir.
Soðuk bir ilkbahar sabahý çocuðunu okula uðurlanan ananýn çektiklerini kim söyleyebilir?
Ekmeðe vurulan amansýz tekmeye,
Açlýkla susturulan tüm analara neler söylenir?
Nerden bilecekler ki hüznün acýlý þerbetini?
Söyleyin hiç içmiþler midir?
Kolay deðil hüzün kokan ellere sarýlmak
Yýllarýný tek odalý evde,
Acýmasýz kocaya direnerek çocuðuna adamak!
Sararmýþ tenine, beyazlayan ak düþmüþ saçlarýna dokunmak!
Yaþam denilen gafil mahþere bir ses olup haykýrmak!
Kolay mý hüzün kokan mevsim yaðmurlarý olmak!
Geceleri korkudan aðlayan evladýna sarýlan,
Susadýðý bir bardak suya içmeyip yavrusuna can vermek,
Ona hayatýný adamak!
Sözcüklerin buhranlý manalarýnda zihne çarpýp duran anlamlar arasýnda hüzün kokan yaðmur olmak.
Hayatýnýn uçurumlarýnda her an her saniye yanarken sessizce ölüme yakýnken yaþlanmýþ bedeniyle
Yaradan ektiði tohumu yeþertirken al sýrmalý gün yüzüyle
Yeþerirken gül renkli ýþýl ýþýl yavrularý
Her nefes alýþýnda büyülü ruhu akarcasýna hayatýn kýyýsýnda
Can verdiði, büyüttüðü bebeðine her gece sayýklarken sarýlan hüzün kokan yaðmurlara
Yaþlanan, yürüyemez olan, zihni darmadaðýn olmuþ evlatlarýna muhtaç hüzün kokan yaðmurlara
Nasýl kýyar yavrusu?
Acýmasýz sellerle savrulan vahþi sokaklara nasýl terk eder?
Yýpranmýþ saçlarýna nasýl dokunamaz,
Zayýf çizgili ellerine öpüp, okþayamaz o kýnalý ellerini.
Bazen yanardaðlar patlýyor ruhumun derinliklerinde,
Alev oluyor kelimeler,
Hüzün kokan yaðmurlarýn çektiði acýlara katlanamýyor acýlý gözler
Yavaþ yavaþ, belli etmeksizin yaþlar süzülür eski fotoðraf karelerine bakarken.
Belki þimdi beni hatýrlayamayan anneme sarýlmak geliyor içimden.
Ama bir türlü olmuyor iþte.
Zamansýz esen ölümün yeli kayýp bir ormanýn kýyýsýnda topraða terk etti onu.
Yapamadým yalnýzlýða,
Onsuz yitip gidecek zamana, boþ býraktýðý odasýna,
Ondan yadigâr giysilerine,
Siyah beyaz fotoðraflarýna.
Zaman durdu sanmýþtý bedenim.
O zalim hayat yine çökmüþtü hüzün kokan yaðmurlarýna!
Þimdi kuruyup gitti, hüzün çöktü evimin odalarýna.
Ýki deðirmen taþýnda acý çeken asýl bendim oysa.
Geçip giden bir ömre sýðmayan kalbime inat
Zamansýz geçip gitti iþte baþka bahara.
Annesizlik meðer neymiþ?
Yol ortasýnda sahipsiz kalmýþ bir bebek neymiþ?
Canýndan can kattýðýn hüzün kokan yaðmurlarýn bir gün topraða göçeceðini bilmek
Meðer ne tarifsiz hismiþ!
Keþkeler arasýnda kalan yaþanmamýþ anlarýn,
Annelerine sarýlamayan evlatlarýn,
Velev ki onlarý huzur evlerinde hapseden cani insancýklara
Kuru ekmekten baþka yiyeceði olmayan hüzün kokan yaðmurlara,
Þimdi dokunun, sarýlýn, öpüp koklayan ölüm alýp gitmeden!
Ben ki,
Annesizlik hiç yaþamadým belki.
Ama bir gün gelecek yine bu þiirde sýðýnacaksa anlamsýz sözler,
Topraða girecekse bir gün annem
Ayrýlýðýn, kavuþamamanýn tadýna varacaksam bir gün,
Þimdi geç olmadan sarýlýyorum hüzün kokan yaðmurlarýma!
Hem de hiç býrakmamasýna.
Ben ki onun hala ufacýk damla tanesi, göz aðrý bebeði,
Odur ki elimden tutan rehberim,
Hain hayat güneþinden sýðýndýðým aðacým.
Sizde sarýlýn onlara.
Hem de hiç býrakmamasýna…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kavramsal Empati Yılmaz S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.