AŞKIN GÜN BATIMINA OLAN DERTLENEN AHI...

Gün batýmýnýn terk ettiði ruhumun sokaklarýnda aradým seni
Ýçimde kanayan hislerin telafisi kimsesizlikti
Büyüyen gökyüzünün karanlýkla sulanmýþ ýþýklarý altýnda
Þuursuzca terk edilirken zamana
Ömre atýlan yudumluk kurþunlukla.

Kör olmuþ güneþin feryadýný bir bilsen
Elimde avucumda sýktýðým gömüldüðün topraðýný hissetsem
Kýsalan ömrüm,
Ve yitip giderken aþkýn
Belki solan mevsim çiçekleriyle uðurlanacaktýr ki sensizlikten.

Darmadaðýn olmuþ hayatýn ortasýnda aciz çiçektim ben.
Topraðým bana dargýn, aman vermez sevgisinden
Sevgisizlik zor,
Takati kalmaz zaman
Sýrlara kaybolurken
Gün olur zaman göçer hasretlik yaðar belki baþka seferinden.

Seni benden ayýran hayata neyleyim.
Zalim gökyüzünün zulmünden dertleneyim
Yaþamak zor ki sensizlikten
Elim Ki her gün topraðýna gül taþýmaktan yanar, kor olurken
Topraðýn dile gelse, ses versen gittiðin cennetinden.

Ruhum gün batýmýndan kaçmak mý ister.
Her daim hangi þehrin sokaklarýndan ölümünden hesap sormak ister.
Sensizlik zor,
Ýçimde kuruyan çiçeklerin ahý kül ederken,
Gün olur hasret kokan ellerine dokunurum elbet ölümün ertesinden.

Geceler yanar durur sokaklara taþarken,
Yýðýlan her bir kadehte eksilen ömre ihanetle suçlarken,
Sensizlik bir nefes kadar uzakken,
Gel de kaldýr beni düþtüðüm acýnýn þerrinden bir gelsen.

Hayat akarken topraðýna doðru yakýnken ki ben,
Her gece mezarýnýn baþýndan sessizce tuttuðum aðýtlarýmla dirilsen.
Hasret zor,
Gün batýmýndan kaçmak ki nafileyken,
Yitirilen her geceye bir ölümle buluþmayý dilerken.

Ýçimde bir sen vardýn ki bilmezsin,
Yapraðýn çektiði acýyý aðacýna mý sormak istersin.
Yaðma olmuþ gönlüme su mu serpmek istersin.
Bilesin kaçamak yolu yok sonsuzlukta baþ edersin.

Yaðan yaðmurlarýnda kayýp sokaklarýmda kaybetmiþtim ben seni.
Her damla yaðmurla karýþan gözyaþýmda suskunluðuna vurulurken.
Yýðýlan bedenim artýk ki bilesin kavuþmamýz da yakýnken.
Yüreðimdir topraðýnla bir,
Lakin bir nefeslik engeller varken,
Zalim gün batýmýndan kaçamak yoldur ararken.

Sýrtlanmýþ acýlarý terk ederken aþkýný.
Sokaklarda aciz dilenci misali seni sorarken herkesi.
Ruh aðýr, dayanamaz ayrýlýðýna,

Bir gün uzak köþelerde bir kuþun sýkmak isterken zalim gün batýmýna.

Hasret kokan ellerimde senden yadigâr kokulu son mektup,
Ýçinde ikimizden kelimeler yaþarken son mutluluk.
Aþkýn aðýr, taþýmak mý kifayetlere deðen,

Gün olur zaman geçer topraðýnda buluþuruz yine kul.

Sararmýþ sonbahar yapraklarý savrulurken kabrine.
Serpilen her bir tanende sen vardýn hasretle.
Durgun bakýþlarýmda gölgeler kaçýp durur.
Kim bilir hangi kime baksa seni anýmsar bu aciz ruh.

Zaman þerriyle þahlanýr gün batýmý aðýtlý.
Her sabah güneþ doðarken pek de hicranlý.
Þafaklar dert kokar, çiçeklerse içlenirken,

Gün batýmýnýn altýnda ýþýklar içinde buluþur ellerimiz ki ezelden…








Sosyal Medyada Paylaşın: