GÖKTE YILDIZ OLMAK VARDI ŞİMDİ BİR DE ÇOCUK GÜLÜMSEMESİ ASMAK LAZIM DI
ben küçükken,
henüz üç yA da dört yaþlarý,
saçlarýma asýlýrdý,
yýldýzlar ve sonsuz gökyüzü,
sonrasý düþ bahçesi,
gökte yýldýz,
ben de düþ,
hayal torbasý,
tabi ki ne yýldýz yoldaþ oldu,
ne ben yolumu yýldýzlara býraktým,
belkide sadece düþ aynasý,
belkide sadece suskunun dili,
bir vakitte unutuldu,
bir vakitte kayboldu,
insan kendi kendini kaybeder mi,
olsa olsa yoldur, yitip giden ömürdür,
bu gece gökte bir yýldýz,
zamaný geri getirdi,
belkide sadece unutulmuþluðun dili,
harf harf kaybolan dünleri serdi,
bir kara çarþaf gibi,
serdi serdi, çýrptý,
çýrpýnýþ çýrpýnma deðil,
tokattý tokat,
astým iplere çocukluðumu,
sayfa sayfa donattým,
kimi bir gülüþ,
kimi bir dudak büzgüsü,
içimdeki ses baðýrdý,
gökte yýldýz olmak vardý þimdi,
bir de çocuk gülümsemesi asmak lazýmdý,
yýldýzlara öykünmek çocuk gibi…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözþiirleri
#sibel_karagoz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sibel Karagöz ( Sibelce Ş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.